Ya ben yoksam sorusu, ya Roma yoksa vehminden daha zalimce değil midir?..

İnsan neye inanacağını şaşırdığı bir çevrimden geçebilir.

Bir gün önce inandığı olguların, bir gün sonra geçersiz kılındığını görmek mümkündür.

Bir gün önce, kahraman diye tanıtılan biri, bir gün sonra sefil bir mahlûk haline dönüşebilir.

Bir gün ondan başka kimsenin sorumlu tutulmadığı gerçeği ortaya çıksa, acaba ne yapılabilir?

Şaşırırız, çünkü toz kondurmak istemediğimiz birinin karartısı çıkar gibi olur karşımıza…

Nasıl olur, diye sorarız, bu karartının arkasında bulunduğunu düşündüğümüz gerçeklik tam da bizim kahramanımız değil miydi?

O değil miydi bizim kurtarıcımız?

Şimdi onun şahsında bir hainle mi karşılaşacaktık?

Bu nasıl olabilir? Olabilir mi?

Durum, tıpkı, Roma seferine çıkmış komutanın, yolun bir yerinde kafasına saplanan şu zalim soruya denk düşer: ya Roma yoksa?

Ya o vehim, benim zihnime, benim kahramanım tarafından zerk edilmişse?

Ve en kötüsü, bütün kötülükler, benim kahramanım tarafından kotarılıyorsa?

İnsan, böyle bir şeyin gerçekliğini kabul etmektense, o gerçekliğe asla tanık olmamak için boynunu ipe uzatmaya razı olabilir…

Ve bir gün, günlerin en meşumunu yaşamak da mukadder olabilir…

O gün, insanın hayatının karardığı gündür…

O gün, eşkıya ile kahramanın aynı kişinin şahsında tecessüm ettiği gündür…

O gün, ya Roma yoksa sorusunun beyninize saplanmasından daha zalim bir hal yaşanır. Çünkü ya Roma yoksa sorusu, Roma’ya düzenlenen seferi önlemez, olmayan Roma’ya doğru seferi sürdürmekte beis yoktur.

Ama ya ben yoksam sorusunun beyne saplandığı an sıfırın tüketildiği yerdir…

Bu “olmasam da olur” demekten farklı. “Olmasam da olur”da var olduğunuz kabulü var.

Durum, ölmeden önce ölmek bilgeliğinden de farklı: burada varken yokmuş gibi davranabilme hikmeti gizli…

Ya ben yoksam sorusu, şairin bize sunduğu: “İnsan nasıl ölebilir / Yaşamak bu kadar güzelken” tesellisini de iptal ediyor…

Ya ben yoksam saplantısı cinnete açılan yolun taşlarını döşüyor…