Dergahın avlusunda Taptuk Emre yanından geçerken, “Hayat pahalı” diye fısıldar meczup.

Taptuk Emre durur ve meczuba doğru dönerek “neden” der.

Meczup cevabı bekler şeyhinden.

Aslında o bir sorudur.

Meczupça bir soru.

Taptuk Emre fısıldar cevabı; Çünkü insan ucuz.

Evet, insan ucuzlayınca hayat pahalılaşır.

Aynı meczup Nallıhan çarşısında silahlı adamlarıyla esnafa gözdağı vermek için dolaşan bölgenin beyi Argun ile karşılaşır.

Onun yanından geçerken de aynı şeyi fısıldar; Hayat pahalı.

Ve uzaklaşır oradan.

Bey adamlarına dönerek hem sorar hem fırçalar; Çarşı ne zamandan beri böyle delilerle doldu.

Taptuk Emre’nin Argun beye danışman olarak gönderdiği Yunus Emre, beye şöyle cevap verir; Beyim o deli dediğinize bütün çarşı, veli der.

**

Hayat ne zaman pahalı olur?

Beyler, yanlarındaki dalkavukları dinleye dinleye çarşı esnafının halinden anlamaz hale gelince.

**

Korona virüs nedeniyle yeni diziler çekilmeyince birçok kanal eski dizileri tekrar yayınlamaya başladı.

İyi de oldu.

Daha önce izlememiştim bu kez izleme fırsatım oldu.

TRT 1’de sahur öncesi yayınlanan Aşkın Yolculuğu Yunus Emre dizisinden bahsediyorum.

Aşkın Yolculuğu’nda Yunus Emre’nin hakikat arayışı anlatılıyor.

Yunus iyi eğitim almış ve kadı olmuştur.

Makam sahibi olan Yunus insanlara tepeden bakmaktadır.

Henüz ham olan Yunus’un hayatı Taptuk Emre ile karşılaşınca değişir.

Taptuk Emre dergahına giren Yunus dervişlik yolunda ilerlemeye başlar ve olaylar gelişir.

Dizide her yaştan her meslekten insanın alacağı şeyler var.

Nasıl âşık olunur, ihanet en yakından nasıl gelir, dürüst ve sahte esnaflık nasıl olur, yöneticilik, beylik gücü nasıl doğru kullanılır gibi her bölümde herkesin kendine göre bir ders alacağı konular işlenmiş.

Vakti olan izlesin.

**

Dizinin tanıtım bölümünün yer aldığı internetteki sayfaya biri şöyle yorum yapmış;

Amerikan kovboylarını, İngiliz asilzadelerini, İrlandalıların cesur yüreğini, Sir William Wallace’ları, Spartalıları, Spartacusleri, Gladyatörleri, Game of Thronesları, Batman’leri, Süpermen’leri, Yenilmezleri her ne kadar ne idüğü belirsiz, gerçeklikleri kendilerinden makul sözde kahraman, çizgi roman vs. ne varsa senelerdir ezberlemedik mi?

Artık biraz aynaya dönüp bakma vakti gelmedi mi?

Hiç mi bu topraklardan yiğitler, kahramanlar, erenler, alimler, gönül insanları çıkmadı?

Nerede bizim Mevlanalarımız, Hacı Bektaşlarımız, Evliya Çelebilerimiz, Birunimiz, Farabimiz, Karacaoğlanımız. Mimar Sinanımız, Piri reisimiz, Hoca Nasreddinimiz.

Evet biz de soralım o zaman sinemacılara ve kültür işlerine bakan idarecilere; Yabancıların öğrenmediğimiz kahramanı kalmadı.

Bizimkileri bize ne zaman anlatacaksınız?

**

Önceki akşam TRT 1’de yayınlanan bölümde ne diyordu Yunus, Tekke’deki sohbet halkasında; Bölüşürsek tok oluruz, bölünürsek yok oluruz.

Yunus’u iyi tanımak lazım.

Her gün Gebze’den Üsküdar’a simit satmaya gelen bir hemşerim vardı.
Muhtemelen güneş doğmadan yola çıkardı. Onu sabah güneşin doğuşundan 2 saat sonra Zeynep Kamil semtinde görürdüm.
Seyyar simit arabasıyla günün ilk taze simitlerini sabah işe gitmek için evden çıkanlara satmaya başlar ve arabasıyla sata sata Üsküdar sahiline doğru yol alırdı. Akşam üstü de Üsküdar sahildeki İETT otobüslerinin ilk kalktığı merkez durağına sıcak akşam simidi getirirdi.
Akşam evine dönmek için durakta bekleyenlere kendine has üslubu ile akşam simitlerini pazarlar ve ne zaman biterse o zaman Gebze’ye dönerdi.
Simitçi hemşerimin yaklaşık 20 yıllık bir hayat mücadelesinin zaman zaman tanığı olurdum.
Arada karşılaştığımızda sohbet ederdik.
Salgın nedeniyle şehirlerarası yasak başlayınca muhtemelen Gebze’den Üsküdar’a gelemedi.
Aç mıdır, tok mudur, simit satmaya devam ediyor mu, başka bir iş yapıyor mu merak ediyorum.
**
Sonra Üsküdar Meydanında tarihi çeşmenin önünde seyyar arabasıyla tatlı satan Çakar Ahmet ne yapıyor acaba?
Ne yiyor ne içiyor?
Nasıl geçiniyor?
Yine Üsküdar meydanındaki Mihrimah Sultan Camiinin merdivenlerinin hemen yanında yıllardır tespih satan kır saçlı o eski bankacı şimdi ne yapıyordur?
Bu insanları en azından merak edelim.
Merakın ötesine geçebilenlere ne mutlu.
İnsanı insan olarak hayatta tutan da bu merak değil mi?