Zor, imtihanı bol, hüzünlü bir Ramazan bu. Ona şüphe yok.
Efendimiz(s.a.v) diyor ki “kim Ramazan’ın gelişine sevinirse Allah onun vücudunu cehenneme haram kılar.”
Yani zannedilmesin ki “hüzünlü Ramazan” dedim diye bu mübarek ayın geldiğine üzülüyorum. Hayır. Otuz küsur senedir geldiğine nasıl sevindiysem bu yıl da öylece sevindim gelişine. Hatta biraz daha fazlası bu sefer. Zira, hüzünle başlayan bu ayın sevinçle biteceğine dair net, sarsılmaz bir inancım da var bu sene.
Geçecek. Ramazan’ın şifası dalga dalga yayılacak dünyanın üzerine. O hüzün yerini sevince bırakacak. Mesrur olacağız. İyileşeceğiz. Kalbimiz iyileşecek.
Tam balkonda, tam “hava iyi serinlemiş” dediğim anda hissettim bunu. Evime yakın caminin mikrofonunun açılma sesini duyduğumda hissettim. Bir ferahlık yayılıverdi tüm azalarıma.
Gecenin karanlığına “Medet ya sahibel meydan / Medet ya erhamer rahimin” diye bırakınca avazını müezzin efendi kalbimin orta yerinde bir bahçe çiçekleniverdi.
Müezzin efendi “merhaba ya şehri Ramazan merhaba” dedikçe bir çağlayan taşıp coşarak geldi gönlüme. Biriktirdiğim nece gam, nece keder, nece üzüntü varsa yuyup yıkadı. Eşsiz bir dem geldi.
Eski adamların “Allah büyük be” dediği demdi o dem.
Zannedilir ki “Allah büyük be” lafzı öyle alelade bir laftır. Yani öylesine söylenir. Ne aleladedir ne öylesinedir.
“Kullar küçük, kulların dertleri çok amma Allah büyüktür” manasına gelir o tamı tamına. Bilene serinliktir. Bilmeyen zaten ne bilesi.
Sonra şöyle oldu. Kalbimde çiçeklenen o bahçeyle daldım uykuya. Uyandığımda aklımda tek bir şey vardı. Alvarlı Efe Hazretlerinin bir şiiri.
Mevlâ bizi afvede / Gör ne güzel ıyd olur / Cürm ü hatalar gide / Bayram o bayram olur / Merhamet ede Rahîm / Dermanı ver Hakîm / Lutfede luf-i Kadîm / Bayram o bayram olur / Nûr-i hidayet dola / Dilde hidayet bula / Nâsırın Allah ola / Bayram o bayram olur / Lutfî’ye lutf u kerem / Dâhil-i bâb-ı harem / Dâima Allah direm / Bayram o bayram olur”
Ramazan-ı şerifiniz hayırlı olsun efendim. İnsanlığın kurtuluşuna Ramazan vesile olsun efendim.
