BluTv’nin büyük bütçeli dizisi Yeşilçam’ın bölümleri peyderpey yayınlanıyor. Bölümler aralıklı zamanlarla beğeniye sunulunca değerlendirmede de eksik kalıyoruz. Önce iki bölümü yayınlanan filmin 3 ve 4. bölümleri de önceki haftaki değerlendirme yazımız sayfaya konulurken yayınlanınca, dördüncü bölümdeki enteresan ve anlamsız vurgu yorumumuzda yer alamadı.
Yeşilçam’da işlerin nasıl yürüdüğü ve film yapma arzusu ile her türlü zorluğun üstesinden gelen prodüktör Semih Ateş’in heyecanına şahit olduğumuz diziye ‘Milli Sinema’ nüansı da eklendi. Yeşilçam senaristlerine bakacak olursak, her türlü pisliği perde arkasında yaptığı halde muhafazakar siyasetin parlayan yıldızı olan İzzet (Özgür Çevik), yerli ve milli hassasiyetlerle örülü filmlerin yapılması için ‘yukarıdan’ talimatla Milli Sinema yapılmasını sağlıyor.
Tamamen kurmaca olan bir yapımda diyecek sözümüz olmayabilirdi. Fekat varlığını bildiğimiz bir olguyu ve dönemi anlatma iddiasında olan dizinin gerçeklere sadık kalma zaruretini mevcut şartlarda göz ardı edemeyiz. Sinemamızda 1970’lerle birlikte var olan ve ciddi karşılık bulan Milli Sinema akımının gerçekliğini de düşündüğümüzde, dizide ortaya atılan savların, izleyicinin Milli Sinema olgusunu değerlendirme noktasında ‘gerçek’ olarak kabul edeceği bilgiler olacağına kim itiraz edebilir?
Solcuların dürüst, düşünceli ve zihni açık kimseler olması, muhafazakar kimliktekilerin sadece kaba kuvvetten anlaması (komünist senarsit çalıştıran yapımcının işyerinin basılması ve darp edilmesi) gibi kontrast unsurlar izaha muhtaç.
Yeşilçam dizisine bakacak olursak Milli Sinema akımı halkın beklentisi ve milli hassasiyetteki sinemacıların çabası sonucu ortaya çıkmadı, aksine, proje olarak kurgulandı. Sinemamızın da toplumumuzun da ihtiyacına binaen değil, faşist emelleri olan muhafazakar siyasilerin arzusu ile ortaya çıktı. Esas gayenin bugünkü siyasal iktidara gönderme olduğunu anlayabiliyoruz. Ancak bu durum, Milli Sinema akımının kurucusu sayılan Yücel Çakmaklı ve devamındaki sinemacıların çabalarına hakaret olduğu kadar, olmayanı olmuş gibi göstermek açısından da dürüst bir yaklaşım değil. Ve yapılan, sanatkarın özgürlük alanı çerçevesinde ifade edilecek kurmaca bakış açısı ile izah edilebilecek kadar masum da değil.
