Derbi öncesi F.Bahçe'nin Kadıköy'deki üstünlüğünden, psikolojik etkisinden bahsedildi, yazıldı çizildi. Sadece Beşiktaş için değil, yeryüzündeki hemen hemen her takım için zor bir deplasman kabul. Karşılaşmanın hakemi olmayan müdahaleye faul verir, senin oyuncun da sırtı sahaya dönük oyuncuya yersiz şarj yapar, Volkan Şen'i bomboş bırakıp daha 3. dakikada golü yersen; zaten zor olan işin iyice imkansızlaşır.

Beşiktaş, ilk yarı itibariyle bu sezon sahada en aciz olduğu karşılaşmayı oynadı. Yüzde 95'lere varan pas isabet oranıyla oynayan Atiba, rekor sayıda pas hatası yaptı. Sahanın maestrosu denecek kapasitede Sosa, yükselen formuna rağmen Kadıköy'de ayakları titreyerek oynadı. Normalde gözü kapalı atacağı pozisyonda sağdan bomboş giden Quaresma'nın önüne salamadığı top, bunun en büyük göstergesiydi. Fenerbahçe, erken golün de verdiği özgüvenle baskılı bir oyun ortaya koydu. Sahada daha ilk yarıda attığı dışında 3 net gol şansını kullanamayan F.Bahçe vardı. Ancak Beşiktaş, tüm bu olumsuzluklar içinde ilk yarıda 3 kez gole yaklaşabildi. Birinde golü bulabilse F.Bahçe baskısını kırabilecekti. Beşiktaş'ı panik havasından ilk yarının bitiş düdüğü kurtardı.

İkinci yarıda Olcay-Gökhan Töre değişikliğinden çok, Beşiktaş'ı teknik direktör Şenol Güneş'in devre arasındaki telkinleri kendine getirdi. Hoca, birkaç kulak çekmiş olacak ki ikinci yarıda daha ayağı yere sağlam basan bir Beşiktaş vardı. Pozisyon üretmekten ziyade, Fenerbahçe'ye oyununu kabul ettireceği hale büründü; rakibinin baskısını eritti. Ancak Gomez fazla beslenemeyince ofansif açıdan F.Bahçe kadar tehlikeli olunamadı. Özetle; Beşiktaş'a ikinci yarıdaki 30 dakikalık baskı yetmedi; F.Bahçe'ye ise maçı Kadıköy'ün atmosferi kazandırdı.