Tarih dışında yaşadığımızı ne kadar farkediyoruz, bilmiyoruz bile. Tarihi biz yapmıyoruz çünkü.
O yüzden şu an tarihi yapanlar biz değiliz; bizi de ağlarına alan çağı kuranlar, zamanı önlerine katıp sürükleyenler, zamana hükmedenler, çağı kendilerinin yaptığının farkında olanlar...
Tarihsiz değiliz, talihsisiz: Tarihsizmiş gibi yaşayan talihsizler.
Tarihin dışında olduğumuzu hissedebiliyorsak, tarihi bizim yapmadığımızı biliyoruz; er ya da geç tarihi yeniden bizim yapabilmemizi mümkün kılacak tohumları bünyemizde taşıyoruz, demektir.
Tarihi, üç zamanı aynı anda yaşayabilen, dördüncü bir zamana, kendi zamanına ulaşabilen, kendi zamanını, çağını inşa edebilen toplumlar yapar.
Tarih işte o zaman durmaz akar... Üç zamana, kendi zamanlarını katan toplumlar, tarihin akmasını sağlar...
Çağrı çağını kuruyorsa, dördüncü zamana ulaşabildiği içindir. Çağrıları çağını kuran insanların, üç zamanı da duyabildikleri, geçmişten geleceğe uzanan yolculuğun tohumlarını kendilerinin, kendi çağrı’larının ekeceğinin bilincine erdikleri, bu bilinci bir ruha dönüştürme mücadelesi ve mücahedesi sergileyebildikleri içindir.
Bu toplum, dünya tarihini yapacak kadar tarih yaptı.
Tarih yapmanın ne olduğunu biliyor.
Tarih yapanın, çağın tarihi yapanın kendisi olmadığını da biliyor.
Tarihi er geç yeniden kendisinin yapabileceğini, dünyanın, özellikle de mazlum dünyanın kendisini beklediğini de biliyor az çok.
İç oluşumunu tamamlamayan bir ülke, dışarıyla savaşmaya kalkıştığında, dışarıyla savaşı kazansa da kaybeder sonunda.
Aslolan içerdeki savaşı kazanmak: “İç savaşı”.
“İç savaş” ne peki? Bir omurga’nın inşa edilmesi mücadelesi. Ruhu olan bir omurga’nın. Tarih bilincinin, fikir ve oluş çilesinin yeşerttiği bir ruh.
Şu an ruhu olan bir omurgamız var mı?
Bu soruyu sorduğumuza göre, ruhun da, omurganın da varlığına dâir şüphelerimiz var demek ki!
Bu toplum, İslâmî kimliğini, ruhunu yitirme tehlikesiyle karşı karşıya...
Hem yaşanabilir hem de yaşanmaya değer bir hayatı biz dün inşa ettik, bütün dünyaya da armağan ettik.
Ama gelinen noktada böyle bir hayatımız kalmadı, böyle bir hayatı kaybettik. Hayatı kaybettik; çünkü böyle bir hayatı her dâim inşa edebilmemizi mümkün kılacak hakikati kaybettik.
Her şeye rağmen teslim bayrağı çekmedik. Değerlerimiz fena hâlde aşınıyor olsa da, yıkılmadık, yıkılmamız sözkonusu olamaz.
Yaşadıklarımızın bizi olgunlaştıran zorlu tecrübeler olduğunun bilinciyle nefes alıp veriyoruz. Şimdi şer görünen şeyin hayır olması için, hayra dönüştürülmesi için bir imkân olduğu bilinci, bizi her dem yeniden başlamaya, taze başlangıçlar yapmaya icbar ediyor.
