Kırmızı karanfilleri vuruyorlar Mescid-i Aksa'da

Onlar barışı hiç bilmeden büyüdüler...Defterlerinin arasında fesleğen çiçekleri kurutup, çember çevirecekleri en güzel çağlarında düştüler öfkenin kollarına...

Yıllardır, sevgili anneannelerin, babaannelerin huzur dolu masallarından kovuldular.

Evlerinin önünde kocaman kırmızı karanfilleri olmadı onların hiç... Bu yüzden, hep intikam yeminleriyle uçurdular ilk uçurtmalarını. Küçücük kollarını kıran, karanfillerini solduran siyonist öfkeyle tanıştılar, şiirlerden önce...

Ve gözlerinde rengarenk çiçekler açacak çağda, yakalarına kara güller taktılar, kara saçlı arkadaşları için yandılar.

Siz bilir misiniz, barışı hiç yaşamadan büyüdü Filistinli çocuklar...

Barış diye bir umutları vardı. Günün birinde kıvırcık saçlı arkadaşları Muhaemmed el-Durra'yı babasının kucağında vurdular. Ammar'la aynı yaştaydı. Henüz 13'ünde yani.

Ölümle erken tanıştılar, oturup gözyaşlarını paylaştılar. Daha ilk aşklarını koklamadan kokladılar Durra'nın geride karanfiller bırakan kanının kokusunu.

Öylesine masum, öylesine sessiz çekiliverdi ki aralarından, daha kirpiklerindeki nem kurumadan yokluğunun boşluğuna yuvarlandılar Mescid-i Aksa'nın boynu bükük kubbeleriyle yapayalnız...

Karanlığın hükümranlığını ilan ettiği Ramallah'ta, barış siyaha, lanetli bir öfkeye teslim oldu. Ay tutuldu, Filistinli çocukların kanından utanarak...

Durra'nın aydınlık yüzü keder bulutlarıyla gölgelenirken, gözünü semaya dikip paylaştı acısını melekler. Bakışlarıyla okşadılar saçlarını, henüz yeni doğum yapmış bir annenin terli saçlarını okşar gibi...

Her gece, dolunay seranatlarını değil, öfkelerinin bilenişini seyrettiler yıldızların altında.

Bir Ekim sabahı, Mescid-i Aksa'yı seyrederken katlettiler yaşıtlarını alacakaranlıkta...

Oysa gökyüzü ne kadar yakındı, ölümse ne kadar uzak... Ama siyonizmin askerleri, barışı yazan Filistinli çocukların ellerini kırıp, barışı özleyen şarkılarını susturup durdu bunca yıl.

Şimdi, hep kırmızı karanfilleri vudruyorlar el- Aksa'da...

Dünya durdukça, bugün ve yarın kanlı bir tarihin külleri arasında barışı özleyerek yaşayacaklar, her gece dolunayda yüreklerine akan Mescid-i Aksa ile alabildiğine özgür...