Başyazarın telaşı

Usta gazeteci Ramazan Öztürk'ün Nezih Demirkent'le yaptığı röportaj, iki "yenilmez armada"yı (Oktay Ekşi ve Nezih Demirkent) karşı karşıya getirdi.

Demirkent, Yeni Şafak'ta yayımlanan söyleşide şunları söylüyordu:

"Medyada olup biten olumsuzlukların tek suçlusu patronlar değil. En az patronlar kadar çalışanlar, yöneticiler ve yazarlar da suçlu. Nedense mesleki örgütlenmeden uzaklaştılar. Düşünün, Oktay Ekşi Basın Konseyi Başkanı ama konseye ekonomik destek veren Doğan Grubu... Şimdi ondan bir şeyler yapması beklenebilir mi? Ben kendisini dürüst bir gazeteci olarak tanıyorum ama o da kullanıldığını itiraf etti. İşte olay burada bitmiştir."

Andıç tartışmasıyla sinirleri iyice gerilen Oktay Ekşi, Demirkent'in sözlerine içerlemiş.

Neden içerlemiş, anlamıyorum.

Ünlü başyazar, Hürriyet ve Sabah'ın yayımladığı "Andıç" belgesinden sonra, "Alçakları tanıyalım" başlıklı bir yazı yazmış, "durduk yerde" iki meslektaşını (Cengiz Çandar ve Mehmet Ali Birand) hedef göstermişti.

Aslında, pek "durduk yerde" değil.

"Bir tertibe alet olduk" diyor Ekşi, "Şemdin Sakık'ın ifadesi diye resmi makamlarca basına sızdırılan yalan bilgiler yüzünden üstelik... Verilen bilgiye göre bazı meslektaşlarımız bölücübaşı Apo'dan para, bazıları da talimat alarak yayın yapmıştı. Biz de 'Her kimse bu alçakların isimleri açıklansın' diye yazdık. Derken bazı meslektaşlarımızın isimleri duyuruldu. Ama sonra Şemdin Sakık, 'Benim ifademde böyle bir iddia ve isim yoktu' deyince gerçek ortaya çıktı. Ne var ki biz de, arkadaşlarımıza iftira edenlere yardımda bulunmuş gibi olduk. Oysa böyle adi bir tertibin içinde bizzat devletin bulunabileceğini nereden bilebilirdik?" (Hürriyet, 12 Aralık 1988)

Dün, Yeni Şafak'taki dostlar, Oktay Ekşi'nin yana yakıla Ramazan Öztürk'ü aradığını söylediler.

Ekşi, Öztürk'ten, Demirkent'in böyle bir beyanı olup olmadığını soruyor.

O ana kadar meslektaşının bir tertibiyle karşı karşıya olduğunu düşünen Ekşi, röportajın ilgili bölümü kasetten kendisine dinletilince ikna oluyor ama Demirkent'i "tekzip" etme görevini de yine Yeni Şafak'a ve Ramazan Öztürk'e sipariş ediyor.

Oysa, ikisinin de köşesi var.

Biri, günlük bir gazetede başyazar, öteki hem köşe, hem gazete sahibi.

Ramazan Öztürk, Oktay Ekşi'ye telefonda, "Benden kaynaklanan bir hata varsa, düzelteyim" diyor ama, Oktay Bey'i memnun etmek mümkün değil.

O Nezih Demirkent'in bu sözleri sarfetmediğini varsaymak istiyor.

Ama, bu teknik olarak mümkün değil. Kaldı ki, Demirkent'in tartışmaya konu olan röportajda az bile söylediğini, Oktay Ekşi konusunda ise özellikle merhametli davrandığını düşünüyorum.

"Kullanıldım", "devletin dolduruşuna geldim" demek, hiç kimseyi sorumluluğundan azade kılmaz. Ekşi'yi de kılmıyor.

Bakın, Levent Kavas ne yazmış; Ekşi'nin "itiraf"ından aylar önce üstelik.

"Bilmiyor muydunuz ki? Olmaması düşünülebilir miydi ki? Devletten başka haber kaynağınız var mı ki? Elinizde kameralarla, fotoğraf makineleriyle 'tarikat şeyhleri'nin 'basılmasına' katılırken ne yapıyordunuz ki?

"Bu 'haber'leri çarşaf çarşaf yayımlarken 'kullanıldığınızı' hiç mi düşünmediniz? '6/7 Eylül olayları' tertipti de, İstanbul'un orta yerinde bir gazetenin toptan havaya uçurulması neydi peki?

"28 Şubat'ta 'brifing' alırken ne yapıyordunuz, efendim?

"Şimdi kalkmış 'Gazetecinin devlet hesabına iş görmesi gazetecilik mesleğinin temel ilkelerine aykırı, vahim bir durumdur' buyuruyorsunuz.

"Hangi ilkelere?"

Demirkent de, Öztürk de, Kavas da efendilik etmişler de, ötesini kurcalamamışlar.

Bugün devlet tarafından kullanılmaktan şekvacı görünen Oktay Ekşi, dün ne yapıyordu?

Bu köşenin önceki sahibinden, "aynen" okuyoruz:

"Ekşi, 27 Mayıs'ta Adnan Menderes'i astıran konsorsiyuma yakın isimlerden biriydi. DP iktidarına karşı İstanbul Üniversitesi'ndeki öğrenci olaylarını örgütlemiş, hizmetlerinin karşılığı olarak Londra Büyükelçiliği'ne 'diplomat' atanmıştı."