Rami, kardeşim bize hakkını helal etme sakın!

Bundan on beş yıl önce filandı. İsrail askerleri genç bir Filistinli delikanlıyı alıp bir dağa çıkarmışlar ve işkence etmişlerdi. Görüntüler, nasıl olmuşsa olmuş televizyonlara sirayet etmiş, tam 50 yıldır devam eden vahşetin kanı, bizi ürperterek derinin üzerine sızmıştı ve iyice görünür olmuştu. Şok olduğumu hatırlıyorum! Ortaokuldaydım daha. Yatılı yurdun birinde, gece yarısı vücudumun ateş gibi olduğunu hatırlıyorum. Askerler Filistinli delikanlının kollarını iki taşın arasına yerleştiriyorlar ve büyük bir kaya parçasıyla vurarak kırıyorlardı! Geçen akşam televizyondan, Rami'nin, babasının kucağında, bir çapraz ateşin altında öldürülüşünü izlerken o dehşet gecesini yine hatırladım. Yattığım yerde ağlayarak, koğuş tavanının dökülmüş sıvalarına doğru küfrederek ve ertesi gün bir siyonistle karşılaşmak için dua ederek geçirdiğim o geceyi hatırladım. İsmini "çaresizlik" koyduğumuz şu geri zekalıca, budalaca halimizi düşündüm. Allah kahretsin! Allah kahretsin! Allah kahretsin! Lanet olsun! Lanet olsun!

Acaba nasıl bir yazı yazılabilir?

Önemli (sayılmış) bir filozof bir zamanlar; "Ausczwitz'ten sonra şiir yazılamaz" demişti, Yahudiler'in katliamını ima ederek. Peki biz nasıl hiçbir şey olmamış gibi yaşayabiliyoruz! Nasıl iç politika yazabiliyoruz! Nasıl "denge" (Allah onun belasını versin, asıl 'denge'den sonra şiir yazılamaz), yazıları yazabiliyoruz!

Ben kendi adıma ne yapabilirim, bilmiyorum ki. Yumruk kadar bir çocuğun kanı bile irkiltmiyorsa bizi kahrolalım daha iyi. Ey Hocam. Gözlerimiz çaresiz sana dönüyor yine. Dünya Müslümanları için ortaya şiirsel fikirler attın. Ve hepsinin de altında kaldın. Biliyorum ki şimdi Swiss'te için kanıyor senin de. Bir zamanlar Alfred de Vigny'nin dediği gibi, "Elinden kalesi alınmış Dakiten Prensi" gibisin.