İSTANBUL- Yazdığı şiirlerinin tılsımını, "yalnız ve yaprakların örtmediği bir elma" kadar çıplak bir gerçeklikle sunan şair İlhami Çiçek'in vefatının üzerinden tam 17 yıl geçti.

Şair Çiçek'in yakın arkadaşı Arif Ay, Erzurum Atatürk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi'ndeki tanışmalarını ve yaptıkları sohbetleri şu cümlelerle anlatıyor: "Onunla 1975 yılında Erzurum'da üniversitenin kantininde tanışmıştık. Şiirli bir sohbete dalmış, derslere bile girmeyi unutmuştuk."

O yıllarda bir yandan okula devam eden İlhami Çiçek, diğer yandan da Hasankale'de öğretmenlik yapıyordu. O sıralar edebiyatın sesi soluğu olan ve Nuri Pakdil tarafından çıkarılan Edebiyat dergisi İlhami Çiçek için bulunmaz bir fırsat oldu. Şiirlerini 1979 yılından itibaren sürekli olarak Edebiyat dergisinde yayımlamaya başladı.

Satranç Dersleri...

1980 yılında ise İstanbul'a yerleşen Çiçek, bir yandan öğretmenliğine devam ederken, diğer yandan da özgün, niteliği ve içeriğiyle güçlü mısraların yer aldığı şiirler üzerinde çalıştı. Satranç Dersleri, yayımlandığı yıllarda edebiyat çevrelerinde büyük yankı uyandırdı ve olumlu eleştiriler aldı.

İlhami Çiçek'in, gece gündüz şiir çalışmalarını tüm hızıyla sürdürdüğü bu günlerde artan hastalığı yüzünden -dostlarının ifadesiyle- zaman zaman çevresindeki insanları tanıyamaz hale geldiği anlatılır. Hastalığının artmasıyla birlikte dünyanın zeminindeki "kayganlık" şair Çiçek'i giderek daha fazla rahatsız etmeye başladı. Bütün gücüyle kendini şiire veren ve bu şekilde içindeki "kuşkular"dan, yeryüzündeki "yalnızlık gerçeği"nden ve kederlerden sıyrılmaya çalıştı. Bu arada askerlik için Tokat'a giden Çiçek'in burada hastalığı daha da arttı. "o yüz/ diyor yoruldum-aynalar/ gösterebilir mi hiç- bana sonumu/ nedensiz başladım oyunculuğa/ bitireceğim rastlantıyla- oyunumu/ dostlarım da/ var- intiharlar/ her akşam ıslak- yapışkan/ saçlarıyla girip odama/ paniğimden pay toplarlar" diyen ve son sözlerini yine şiirine söyleyen şair Çiçek, sessizce ondört haziran günü yeryüzünü terketti.