Film içinde film

 
Bu manzaraları gören "İyi ki 28 Şubat olmuş" demez mi? Demeyecekler için bu gerçeği yazacak birkaç yazar tipi filme sıkıştırılabilir...

Her yıl bu zamanlar, Uğur Mumcu'nun suikasta uğradığı günün öncesi ve hemen sonrasında, bir hüzün sarar beni. Ülkemizin öndegelen gazetecilerinden, tanıdığım birini kör teröre kurban vermenin hüznüdür bu. Hüznümü büyüten, bu yıl yedincisini idrak ettiğimiz ölüm yıldönümlerinde, en sevdiklerine bile anlamsız konuşmalar yaptıran şartlardır...

Hâin bir pusuya düşürülüp öldürüldüğü halde kâtilleri aradan geçen yedi yılda bulunamamışsa, sevgili bir eş, değer verilen bir iş arkadaşı, bir meslektaş kaybeden onca insan herhalde perişan olur. Ben bile, bazı zamanlar, "Uğur sağ olsaydı bu pisliklerin hakkından gelirdi" diyorsam, eşi-dostu kim bilir onu nasıl hasretle anıyordur.

Anıyorlar, ama anmalarına anlam kazandıramıyorlar. Sadece şikâyet ediyorlar; oysa Uğur Mumcu sağ olsaydı, çevresini de kullanarak, eldeki delillerden hareketle sonuca ulaşır, bulduğunu cesurca açıklardı. Yakınlık iddia eden bazıları ise, "Bir an önce dosyası kapansa" telâşını sergiliyorlar...

Ben, Uğur Mumcu'nun yararlandığı imkânların çoğuna sahip değilim. Suikast sonrası açıklamalar, onun, genelkurmay başkanından yanına salavatla girilen DGM başsavcılarına kadar pekçok kişi ile, kimiyle dost kimiyle de tanış olarak, görüştüğünü ortaya koymuştu. Dönemin Emniyet genel müdürü, "Araştırdığı konularda görüşür, elimizdeki belgeleri kendisine sunardık" açıklamasını yapmıştı...

O tür bir ilişkiler ağına sahip olmayan biri ne yapar? Benim yaptığım gibi, gri beyin hücrelerini çalıştırarak filmlere senaryolar yazar. Bilgi ve belgeye dayanmadığı için bu senaryoların gerçekleri yansıttığı iddia edilemez; bu tür senaryolar üzerine hukukî girişimlerde bulunulamaz. Ancak, yine de, senaryo yazmak bir kenara çekilip oturmaktan daha iyidir...

Hizbullah operasyonu ve etrafında meydana gelen gelişmeler hakkında gazetelerin yazdıklarını biliyoruz. Kavacık'taki evde kıstırılan üç militan silâhlı çatışmaya girdi ve beş saat süren müsademe sonunda lider Hüseyin Velioğlu ölü, yanındaki iki militan da sağ ele geçirildi. İki militandan biri konuştu ve onun verdiği bilgilerle altında ceset gömülü olan evlere ulaşıldı. Bu arada, çatışmaya sahne olan villada, örgütün eylemlerine dair belgeler, sorgulama ve infaz anlarını kaydeden video kasetleri de bulundu.

Gelin, bu bilinenleri elimizin tersiyle itip aynı olaydan hareketle filmimizin senaryosunu yazalım.

Hüseyin Velioğlu'nun birkaç ay öncesine kadar Türkiye dışında olduğu biliniyor; 2, bilemediniz 2,5 ay önce dönmüş Türkiye'ye. Bizim senaryomuzda, Hizbullah lideri Türkiye'ye girerken yakalanmış olabilir pekâlâ; ya da, eğer çekilecek filmi süsleyeceğine inanılıyorsa, içeri girdikten kısa süre sonra da yakalatabiliriz onu.

Bir terör örgütü liderini ele geçirenler ne yapar? Eğer akıllılarsa, ondan nasıl yararlanabileceklerini düşünüp kendi senaryolarını yazarlar. Film içinde film yani. Meselâ, iki ay sonrası için düşünülen çatışmaya kadar bir eylem planı çizilebilir. Güneydoğu ve Doğu'da işler farklı bir düzleme oturacak şu günlerde, arazi düzeltmeye ihtiyaç var; bu amaçla ortadan kaldırılması gereken kimler varsa bir listesi çıkartılır. Finans desteği sağlayabilecek işadamları, Doğu'ya İslâmî ilimler okutacak bir eğitim kurumu açmaya ömrünü vakfetmiş bir başkası... Yazdığımız sonuçta bir film senaryosu olduğu için, başka renkli kişiler de eklenebilir bu listeye...

Bu arada, zaten var olan bilgileri teyit edecek saha denetimini yapmayı da unutmamak gerek. Altında ceset olduğu bilinen evlerin yerli yerinde durup durmadıklarını denetlemeli. Bugünler için çekilip arşive atılmış sorgulama ve infaz kasetleri bir kez daha seyredilebilir. Kaçırılıp öldürülmüş kişilerin üzerinde bulunan kimlikleri çatışma çıkarılacak villaya getirmek de akıllıca olur...

Çatışma işin formalitesi. İzleyenlere görsel ve işitsel ziyafet teşkil edecek heyecanı oraya taşımak şart. Perdeyi süpürge sopasıyla geri itip namluyu boşluğa yönelten polis görüntüsü, içeriden atılan ve ona cevap olarak sıkılan kurşun sesleri göze ve kulağa hoş gelir. Ne kadar sürsün? Biraz çok, ama neden 5 saat olmasın? Kapılar açılınca, Hüseyin Velioğlu'nun kurşunla delik deşik cesedi ve bir kenara çekilmiş iki militan... Güzel!

Ev ev dolaştırılan itirafçı militan o evden sağ çıkanlardan biri mi? Değil, ama olsun; seyircinin öyle sanacağı bir ortam var nasılsa, onun işaret edeceği evlerin altları iyice kazılmalı. Burun direkleri kırılmadan ibret almaz bizim seyirci. Kokular ve renkler, "Yahu, bu işin başı sakat" demeye kalkacakları susturmaya yetecektir...

Bu manzaraları gören "İyi ki 28 Şubat olmuş" demez mi? Demeyecekler için bu gerçeği yazacak birkaç yazar tipi filme sıkıştırılabilir... Bu arada, geçmişte hayatını kaybetmiş lâik aydınların, beş saat çatışacak kadar güçlü, çoluk çocuk sahibi bir kadını öldürecek kadar acımasız bu örgütün kurbanı olduklarını ima etmeye bile gerek yok; filmimizi seyreden bunu hemen düşünecektir...

Tabii, benim bu yazdığım bir senaryo; ileride bu işe profesyonelce girecek olursam bir macera filmi çekiminde kullanabilirim senaryomu. Uğur Mumcu sağ olsaydı, ilişkilerini kullanarak, daha gerçekçi bir tablo çizer, bizler de onun yazdıklarını izleyerek gerçekleri öngörebilirdik.

Benim bütün yapabildiğim film senaryosu yazmak.