Yunan şehir devletlerinden günümüze, devletçilik geleneğinde neler değişti? Sınıflar, etnik guruplar, bürokratlar, yasa koyucular içi dolup boşalan kavramlar olarak yaşamlarını sürdürdüler. Tahakküm, tolerans ve terbiye etmek üzerine kurulmuş sistemler yaşam alanlarını korumak için 'daha çok özgürlük' 'daha çok demokrasi' vaadleriyle ayakta durmaya çalıştılar. Ve iktidarın pramitleri sessiz çoğunluklar üzerinde yükselmeye devam etti. Son aşamada modernitenin en otoriter masalı hayata geçirildi: Modern Devlet.

Modern kent; evriltme merkezi

Modernlerin sabahı her ne kadar günlük-güneşlik olmuş olsa da, modernler geceye ulaşmadan 'hayat sahalarının' kurumlar tarafından istila edildiğini gördüler. Parizyen özellikler arz etmesine rağmen özde erkek demokrasisinden yana olan modern devlet'in kadınlar, çocuklar ve işgücü düşük olanlara iyi nazarla bakmadığını 20. yy.'da gördük. Bununla birlikte bir evriltme merkezine dönüşen modern devlet muhalifleri de kendi rengine dönüştürmede, kulu, kölesi kılmada mahirdir. Zira modern devlet mitin'in efsunu baştan çıkarıcıdır.

Özgürlük yerine yüksek ücret

Şehir devletlerinin modern yansımaları 20. yy. başındaki ulus-devletlerdi. Ulus-devletler karakteristik özelliklerini değiştirmeden, el değiştirip modern devlet olduklarında, gölge yöneticileri uluslararası örgütler ve şirketler olmuştu. Vatandaş ya da yurttaşlar ise, sadece 'müşteri'den başka birşey olmuyordu. Bu durumda tüm 'direniş' sloganları özgürlükten ziyade, ücret artışları için olacaktı. Modernler akşam evlerine dönerken filelerinin doluluğu kadar muteber oluyorlarsa; Tepegöz olmuş modern devletin o evlere uğraması uzak değildir.

Modern Devlet'in Elias Canetti'nin 'Kitle ve İktidar'ıyla birlikte okunması Tepegöz'e bir gol atmamızı sağlayabilir.