"Bütün muhalifler alçaktır" buyurdu Falih Rıfkı

Oyıllar nasıl bir yıllar? Serbest Fırka İsmet Paşa'nın marifetiyle bir "oldu-bitti"ye getirilip kapatılmış, basındaki muhalif sesler Ankara'ya karşı bir "yıkım hareketi" başlatmıştır.

1931 mi?

Merkezi payitaht olan gazetelerin yeni fırkaya yaklaşımı, tek parti egemenleri tarafından görülmemiş bir "tepki"yle karşılanır.

Hele, "muhalif" çizgide yeni yayın organlarının devreye gireceği söylentileri bu tepkinin dozunu daha da artırır.

Hakimiyet-i Millî'nin tetikçisi Falih Rıfkı Atay, o günlerde "muhtıra" niteliğinde bir makale kaleme alarak teşebbüs sahiplerini uyarır:

"Eğer gazete çıkartacaklar için tahsil ve terbiyeyi bir tarafa bırakınız, yalnız bir polis tezkiyesi lazım olsaydı, kimi mahkûm, kimi maznun bu kelepçe kaçkınlarına izin ve imtiyaz verilmek imkanı yoktur. Vatan hıyanetinin, cigara içer gibi serbest yapıldığı günlerde bulunuyoruz. Bunlar bütün millî şerefleri pazara çıkartmışlardır."

"Milli şeref"i pazara çıkaran gazeteciler arasında ilk sırayı elbette Arif Oruç, Hüseyin Cahit Yalçın, Velid Ebuzziya, Eşref Edip ve Ahmet Emin Yalman alıyordu.

Falih Rıfkı Atay'a göre, "Bütün muhalifler alçaktır"; dolayısıyla alçakların girişeceği her hareket "akim" kalmaya mahkûmdur.

Atay, o yıllarda sık sık, "demokrasi" sözcüğünden pek hazzetmediğini yazma gereği duyar.

Serbest Fırka'yla birlikte gündelik hayata giren bu kavram, yalnızca Hakimiyet-i Millî yazarını değil, tek parti egemenlerini de ürkütmektedir.

Bu nedenle, Serbest Fırka bir "geceyarısı operasyonu"yla kapatılır, halkın reyi yeniden Halk Fırkası'nda bloke edilir.

Falih Rıfkı, "tek parti" uygulamalarını eleştiren ve "durduk yerde" demokrasi isteyen alçaklara şu karşılığı verecektir:

"Demokrasi dedikleri şey, bizzat şeriattır. Aradıkları şey ihtilaldir. Hürriyet dedikleri şey, katillerin başıboşluğu, hırsızların serbestliği, cürümsüz, cezasız ve inzibatsız bir serseriler saltanatıdır. Bu, dolandırıcının polise, müfterinin mahkemeye karşı hareketidir. Bu bir anarşist hareketidir. Ahlak, namus, haysiyet, şeref, aile, her şey paçavraya çevrilmiştir."

Falih Rıfkı'nın jurnalleri adresini bulur, başta Arif Oruç olmak üzere, muhalif sesler susturulur.

Emin Karaca, "Türk Basınında Kalem Kavgaları" adlı kitabında Arif Oruç'un "hazin sonu"nu şöyle tahkiye ediyor:

Arif Oruç, gazetesi "Yarın" kapatıldıktan sonra, Yunus Nadi ile kavgası sırasında verdiği sözü yerine getirmek için kundura boyacısı dükkanı açarak yaşamını kazanmaya başladı...

1933 yılında ise Milli Emniyet ajanları tarafından bir gece evinden alınarak Bulgaristan'ın Şumnu kentine bırakıldı.

Gazetesi Yarın'ı Şumnu, Sofya ve Paris'te yayınladı.

1937 yılında Türkiye'ye döndü. İdam talebiyle yargılandığı Ağır Ceza Mahkemesi'nde beraat etti.

Bundan sonra gazetelerde müstear isimlerle tarihi ve edebî tefrikalar yazarak geçimini temin etti...

Ali Naci Karacan 1950 yılının ilkbaharında yeni bir gazete çıkarmaya karar verir: Milliyet.

Haziran ayında Milliyet'in yazı kadrosuna "Ayhan" imzasını kullanan yeni bir yazar katılır.

Çoğunlukla sıradan, harcıalem şeylerdir yazdıkları, ama satıraralarında müthiş bir öfke ve cerbeze...

Bir süre sonra ortadan kaybolur Ayhan...

10 Ekim 1950 tarihli Milliyet'in birinci sayfasında yayınlanan bir ölüm haberi bu "ortadan kayboluş" hadisesine ışık tutacaktır:

"Arif Oruç dün sabah vefat etti."

Ali Naci Bey, henüz "kartel" olgusuyla tanışmamış olacak ki, büyüklük gösterip, bir zamanlar kanlı bıçaklı oldukları Arif Oruç'u gazetesinde istihdam etmiştir. Ali Naci Karacan imzasıyla çıkan başyazıda ise, "eski düşman" Arif Oruç'a ilişkin ifadeler yer almaktadır:

"Fikir ve siyasi hayatımızda yeni merhaleler açmış olan kıymetli mütefekkir ve muharrirlerimizden Arif Oruç'u kaybettik..."