AYŞE OLGUN / İSTANBUL
"Yeşilçam'ın hüzün yüzlü adamı" Sami Hazinses sessiz sedasız bu dünyaya veda etti. Dostlarının "Sadece filmlerde değil hayatta da iyi bir insandı" diye tanımladıkları Hazinses, diğer Yeşilçam emektarları gibi küskün bir bakış fırlatarak yeryüzünü terketti. Ölümü aynı ölümdü, veda edişi de.. Hatta makus kaderi bile. Çünkü O da ömrünü Yeşilçam'a adamış, 40 yıl boyunca Yeşilçam'ın şa'şalı sokaklarında bir umuttur gezip durmuştu. Pekçok filmde "iyi adam" rolleriyle seyircinin karşısına çıkmış ve her seferinde büyük alkışlar almıştı. Ama 40 yılın sonunda bu alkışlar susmuş, zor bir hayat kucağını açmıştı. Ölümünden evvel, artık oynadığı filmleriyle değil, filmlerin kaderiyle kesişen bir hayatın "esas adam''ı olarak çıkıyordu. Hiç evlenmemişti. Yalnızdı. Hastaydı. Kalacağı yeri yoktu. Üstelik ne sevenleri, ne Yeşilçam ona vefa göstermişti. Bir türlü yakasına yapışmış şu vefasızlık denen şeyden kurtulamadı.

Oysa bundan yaklaşık 50 yıl önce bir elinde bavulu diğerinde ise yaptığı o besteleriyle İstanbul'a geldi, tesadüfen bir film yapımcısıyla tanıştı. Filmlerde hep iyi insanı oynadı. Ağlamaklı bir yüzü vardı. Komikken bile hüzünlü. 1980'de kendi parasıyla emekli olan ve 2000 yılında Türk sinemasına katkılarından dolayı Sinema Yazarları Derneği'nce "Onur Ödülü"ne layık görülen Hazinses devlete ve Yeşilçam camiasına küskün gitti. Ruhu şad olsun!