Sabah gazetesi sürmanşeti hazır tutuyormuş: "Ata'nın kızı". Belli ki gazete soğukkanlılığını kaybetmiş; fazla "sovyetik" bir başlık atmış!..

Süreyya bal gibi Çankırı'nın Korgun ilçesinden Yaşar ve Semiha Ayhan'ın kızı değil mi?!

"Canım şimdi ironinin sırası mı, biz de biliyoruz gerçek ana babasını; ama o sonuçta Ata'nın kızı değil mi?" diye ısrar eden var mı bilmiyorum. Eğer varsa biz de ısrar edelim: Bakın, dinleyin Süreyya'yı... Asıl olarak Çankırı'nın Korgun ilçesinden olduğunu o da size açıkça söylemiyor mu?

Dikkat edin, kendisine verdiği destekten dolayı "Türkiye"ye teşekkür ederken bile aklından çıkartmadığı asıl çevrenin Korgun olduğu, Korgun dışındakilerle epeyce "mesafeli" davrandığı anlaşılmıyor mu? Sürekli "annesigillere ve babasıgillere", kendisi için dua edenlere, oruç tutanlara teşekkür etmiyor mu?

Bunun için çok da haklı ayrıca... O annesinin kızı... Hani, kızının şampiyonluk koşusunu izlesin diye kimsenin Paris'e götürmeyi akıl etmediği annesinin... Anne Semiha Ayhan da aynı şekilde kızının annesi... "Bilmem unuttular herhalde, çağırsalardı ya da götüren olsaydı biz de giderdik. Gerçi burası köylük yer işlerimiz var ama yine de 'gelin' demiş olsalardı işleri bırakır giderdik" diyor.

Yani uzun lafın kısası, Süreyya gibi Semiha Ayhan da "Ata"nın kızı" değil... Onlar hayatlarını "köylük yer"de sürdürüyorlar...

Annesi gibi babasını da kimse Paris'e götürmeyi akıl etmediğinden, baba Yaşar Ayhan da "rüya" ile yetinmek mecburiyetinde kalıyor:

"Süreyya'nın birinci olacağını rüyamda gördüm. İnşallah yanılmam."

İyi işte daha ne istiyorsunuz; "rüya"da görüyorsunuz ya, Paris'e gitmeye ne gerek var... Korgunlular yarışı belediye önüne konan dev ekrandan izlemişler. İkincilik sonrası biraz sessizlik olmuş. Baba Ayhan hemen ilk açıklamasını yapmış: "Kızımın bu başarısı kesinlikle küçümsenmemelidir. O Türkiye'ye dünya şampiyonalarındaki ilk madalyayı kazandırdı. Daha önünde uzun yıllar var." Baba çok, yerden göğe kadar haklı... Süreyya'nın ikinci gelmesiyle neredeyse "Ne var bunda, o kadarını biz de koşardık!" havalarına girenlere de doğrusu iyi bir cevap.

Bu Türkler de biraz tuhaf bir millet doğrusu! Şampiyonluk kaçınca işin peşini nasıl da çabuk bırakıyorlar... Korgun'u bilmem ama gümüş madalya sonrası İstanbul'da tek bir klakson sesi duyan oldu mu?! Yahu daha ne istiyorsunuz; 80 yıllık cumhuriyet tarihinde ilk kez, "Ata'nın bir kızı" bir atletizm şampiyonasında göndere bayrağınızı çektirdi...

Dünkü gazetelerde yer alan yorumlar içinden eğer sahih bir Süreyya portresi aradıysanız, Radikal'den Yıldırım Türker'in yazısını okumanız gerekirdi. Türker'in yazısı şu cümlelerle başlıyordu: "Koşarken yüzüne bir bakın. Onun kimseyle yarışmadığını göreceksiniz. Sanki yapayalnız, bizim göremeyeceğimiz bir yerde. Yüzünde kendi içine kilitlenmiş insanların ifadesi var. Kendi uzayı dışında bir hayatta gözü olmayan o az bulunur insanların o dünyayla söyleşmeyen ifadesi."

Hoşlandıysanız şu cümleleri de kaçırmayın:

"Sevimli olmaya çabalamayan, yaftalanmak istendiği duygularla uzlaşmaya gönlü olmayan bu inatçı köylü kızı, hepimize belki çoktan yitirmiş olduğumuz bir duruşu hatırlatıyor."

Sabah'ın "Ata'nın kızı" sürmanşetinin hemen altında koşuyu Paris'te izleyen Hıncal Uluç'un bir yazısı var. Yazının spotu şöyle: "Süreyya Ayhan dünkü 1500 metre finaliyle büyük koşulara hazır olmadığını gösterdi." Sabah yazarı, yazısında şu uyarıyı yapmayı da unutmuyor: "Ama bugüne kadar olduğu gibi 'Bu işi en iyi ben biliyorum. Beni eleştirenler bu işten anlamıyorlar' demekte ısrar ederse olimpiyat altını hayal olur."

Uluç ile "spor" tartışmasına girmek tabii ki aklımdan geçmez. Ama siz söyleyin: Bir "otorite"nin kaleminden "Süreyya büyük koşulara hazır olmadığını gösterdi" değerlendirmesini okuduğunuzda siz de gülümsemez misiniz? ?

KÜRŞAT BUMİN

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu