Ebu Ali Dekkar bir sohbetinde anlatır: "Vezirin birisi bir gün pâdişâhın huzûrunda iken, orada bulunan hizmetçilerin birisinden bir ses duyup ona bakar. Pâdişâh vezirin kendisiyle ilgilenmeyip, başka bir yere baktığını görür. Vezir, bunu anlar, pâdişâhın yanlış anlamaması için bakmasını sürdürür. Bu vezir, pâdişâhın huzûruna ne zaman çıkarsa çıksın, daima ilk baktığı yöne bakmaya devam eder. Maksadı, pâdişâhın kendisinin tabiî hâlinin böyle olduğunu ve gözlerinde şaşılık bulunduğunu sanmasını sağlamaktır. Böylece padişahın huzurunda gösterdiği kusuru örtecektir. Sürdürdüğü hal başarılı olur ve padişah, vezirinin huzurunda gösterdiği kusuru saygısızlık olarak görmez, onun doğal hali kabul eder. Allahü Teâlâ'nın kulu olan bir kimsenin, bir başka kul huzûrunda bu derece duyduğu edeb ve korkudan sonra, her şeyin yaratıcısı olan Allahü Teâlâ'nın huzûrunda nasıl olunması gerektiğini iyi düşünmek lâzımdır."