2003 Kasım ayının ortaları... Zayıf ekip olarak gösterilen Letonya ile İnönü'de oynuyoruz. Şenol Güneş'li Millilerimiz, bu maçı kazansa, 2004 Portekiz'deki Avrupa Finalleri'ne katılacağız. Maçı 2-2 berabere bitiriyoruz. Bu karşılaşma, ümitlerimizin ve aynı zamanda Şenol Güneş'in de sonu oluyor.

O tarihin ardından 18 ay geçmiş, ve yine İnönü'deyiz. Rakip ise Avrupa Şampiyonu Yunanistan... Ersun Yanal, temkinli ama iddialı konuşmuştu. Kadrolara baktığımda 2003'ün ilk 11'inden sadece Emre ile Ümit Özat sahada. Yanal, 9 genci sahaya sürmüş. Yani, Kaptan Rüştü ile Ümit Özat'ı saymazsak, 20'li yaşlardaki futbolcular sahada. Bu genç ekip, Yunanistan'ın üstüne 5-6 kişiyle çöküyor.

22. dakikaya kadar müthiş bir baskı kuruyoruz Yunanistan önünde. Fatih'in yanına, Emre, Yıldıray ve Gökdeniz devamlı nokta koşular yapıp, komşunun savunmasını dağıtıyor. 6. dakikada Emre'nin vuruşu gol olsa, belki de Yunanlılar postu serecek.

Ancak, dakikalar 25'i gösterirken, muhteşem seyircimiz dut yemiş bülbüle dönüyor. Genç millilerimiz de ona keza.

Devre bitiminde, notlarımıza baktığımızda bir tek Emre ile tehlikeli pozisyonun yakalayabilmişiz. İkinci yarıya aynı tempoda başladık. Agresif hücum tarzında ve devamlı gol fırsatı arayan Ay-Yıldızlı bir ekip görüyoruz sahada. Ersun Yanal'ın değişiklikleri birbiri ardına geliyor.

Yanal, bütün değişiklikleri yerinde yaptı. Özellikle Tuncay maça hareketlilik getirdi. Ancak aradığımız golü bir türlü bulamadık.

Şenol Güneş'in 2003 dönemiyle, Ersun Yanal'ın 2005 dönemi aynı paralelde seyretti.

Bakalım Yanal'ın kellesi ne zaman istenecek.

Ama biz bu Milli Takım'ın ikinci yarıdaki futboluna onay veririz.

OSMAN KORKMAZEL

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu

Online İlan