İzmir Valisi, banka batıran bir işadamının, Halis Toprak'ın uçuş milleriyle yurt dışına uçuyor ve onun imkanlarıyla geziyor. Veya sadece biletini aldırıyor da gezmiyor. Gittiği ülkede o işadamının imkanlarıyla ağırlanıyor veya ağırlanmıyor. Önemli olan, neyi ne kadar yaptığı değildir.

Vali, işadamıyla arasında bir menfaat ilişkisi bulunmadığını söylüyor; bu da doğru olabilir. Önemli de değil…

Peki, bunlar önemli değilse önemli olan nedir?

Görmezden gelemeyiz, bir tavır ciddi şekilde değişiyor.

Mesela, valiyle batık bankacının dostluğu ülkede yolsuzlukla mücadeleden ne anlaşıldığını gösteriyor. Birikmiş millerle alınan iki bilet, kamu yöneticilerinin bu mücadelede ne kadar inançlı olduklarını, toplumun ve kanunların kendilerine verdiği görevi ne kadar önemsediklerini gösteriyor.

Ne yazık ki, bugünlerde sadece valiler değil, gazeteciler ve politikacılar da eski kararlı tutumlarından vazgeçmiş görünüyorlar.

Yani, "parayı ödesinler affedelim" mantığı giderek gelişiyor ve dahası kanuni takibi sürdüren kuruluşlara "bu kadarı da fazla, bırakın adamların yakasını" diye çıkışılıyor.

Para karşılığı affı istenen insanlar kim, onlara bakalım… Türkiye'yi tarihinin en büyük yolsuzluk batağına sokmuş, bugünkü nesillerin torunlarının bile ödeyemeyeceği bir zararı hazine sırtına yüklemiş işadamları. Bu işadamlarının büyük bölümü, bankalarına el konulduktan sonra eski alışkanlıklarını sürdürmüş, aradan geçen 3-4 yıla rağmen bugüne kadar TMSF ile masaya oturmamak için ellerinden geleni yapmış insanlar. Nasıl olsa devir değişir umuduyla, bütün kaçış yollarını denedikten sonra şimdi bile hala gerçeği sulandırmak için ellerinden geleni yapmaktan geri kalmayan bir sınıftan söz ediyoruz. Asla ödemeyecekleri paranın miktarı 35 milyar Dolar…

Eğer kaçacak bir yol bulamazlarsa, yıllarca sürecek bir taksitlendirmeyle ödeyecekleri para ise sadece 8 milyar Dolar! Tabi, borçlarını sadakatle öderlerse ki birçoğunun bu konuda da artık güvenilirliği kalmadı…

Öte yandan, TMSF belki de bugüne kadar yaptığı en başarılı dedektiflik çalışması sayesinde Murat Demirel'in batırdığı Egebank'la Demirel ailesinin diğer şirketleri arasındaki ilişkiyi ortaya çıkarıyor. Ardından doğal olarak, borç tahsilatı için o şirketlere de el koyuyor. Aradaki bağlantı sadece TMSF araştırmasıyla değil, daha önceki müfettiş raporlarıyla da sabit. Ama aynı koro yine sözleşmiş gibi o sesi yükseltiyor: "Bu kadarı da fazla!"

Niye fazla? Murat Demirel'in ailesinde bir Cumhurbaşkanı bulunduğu için mi? Yoksa sıkıldı mı bu işlerden? Oysa bu konuda söylenecek tek söz var. O da TMSF'nin diğer banka batıranların bağlantılı şirketlerini de ortaya çıkarmasıdır. Bu önemli, çünkü, kaçak 35 milyar Dolar oralarda saklanıyor. Malum, bazılarının izi Hollanda'ya kadar uzanan yolsuzluk zincirlerinde saklı.

Yolsuzlukla mücadele isteyen Türkiye ve onun kanaat önderleri hukukçular, politikacılar, gazeteciler şaşırtıcı bir değişim yaşıyorlar. İktidar partisi içinden bir isim, Mehmet Dülger bile Süleyman Demirel'le dostluk adına kantarın topuzunu kaçırabiliyor. TMSF'yi cesaretlendirmesi gerekirken, tersini yapıyor…

TMSF bu işleminde haksızsa, yöneticileri faturasını öderler. Ama daha baştan onları hedef alanlar yarın durum kendi düşündükler gibi değilse ne yapacaklar, merak konusudur.

Türkiye özetle, tipik özelliklerinden birisini sergiliyor. Başlangıçta kabaran öfke şimdi diniyor ve yerine en az öfke kadar abartılı bir hoşgörü ikame oluyor.

Kendisine, batık bankacıdan mil aldıran vali de, patronu için insaf dileyen gazeteci de, eski dostunu savunmak için kendini ortaya atan politikacı da aynı "hoşgörü" çizgisinde buluşuyor.

Önemli ve tehlikeli olan da budur.

MUSTAFA KARAALİOĞLU

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu

Online İlan