Ana Sayfa
Gündem
Politika
Ekonomi
Dünya
Aktüel
Spor
Yazarlar
Televizyon
Sağlık
Son Dakika
657'liler Ailesi
Bilişim
Çalışanın Sesi
Diziler
Düşünce Gündemi
İzdüşüm
Kültür-Sanat
Okur Sözcüsü
Röportaj
Sinema
Yemek
Zamanda Yolculuk
Bize Yazın
Abone Formu
Temsilcilikler
Reklam
Künye
Arşiv

Yeni Şafak'ta Ara

	Mehmet ŞEKER mseker@yenisafak.com.tr

Yüce Mevla kimseyi kitapsız bırakmasın, bugünler benim için ziyadesiyle kitaplı geçiyor.

Üç kitaptan söz edeceğim bugün.

İlki, yanımda yazılan ve kısa bir bölümünü daha önce burada yayınladığım Kar Kelebekleri.

Nusret Özcan'ın kaleminden bir Sarıkamış Destanı.

Pozitif Yayınları tarafından çıkan 70 sayfalık hazin bir hikâye.

Yazarımız bu kitabı niçin yazdığını şöyle izah ediyor:

Kırılan umutlar, bitmeyen bir yolculuk ve karlara kelebekler gibi düşen delikanlılar...

Birinci Dünya Savaşı'nın en hazin harekâtlarından biridir Sarıkamış.

Osmanlı'nın doğuda yok olan sadece ordusu mudur?

Güney cephesinden yazlık elbiseleri ile soğuk Sarıkamış iklimine gelmiş binlerce askerin Köprüköy muharebelerinde kazandığı inanılmaz başarı ve yeşeren umutları ne yazık ki, bütün ihtarlara aldırmadan senenin en uzun ve en soğuk günlerinde yapılan harekâtla tükeniyor ve koskoca ordumuz yok oluyordu...

Bütün saffetleriyle yılmadan, usanmadan o dondurucu soğukta ilerleyen, o samimi insanların safındayım ben ve onların acıklı ama onurlu hatıraları yâd edilsin istedim...

Onun için yazdım bu hikâyeyi.

KARANLIK GÜÇ

İkinci kitap bir roman.

Mehmet Hamdi'nin paranormal savaşları anlattığı Karanlık Güç adlı romanı.

Selis'ten Ağustos'ta çıkan kitabın ikinci baskısı Ocak ayında yapıldı.

Hafta sonunda yazarla ve yayınevinden arkadaşlarla bir araya geldik.

Kitap hakkında konuşmalarla geçecek bir toplantı hesap ederken, bir baktık ki Ömerli'ye gelmişiz.

Ne işiniz var oralarda diye sormayın.

Orman ve roman kelimelerinin yapısına bakın yeter.

Şiir ile Siirt arasında nasıl bir alaka kuruluyorsa, roman ile orman arasında da bir bağ kurulabilir.

Bunun için Bağkur'lu olma şartı aranmaz.

ARACIMIZ ATV

Araziye intikal ettiğimizde atv adlı araçlara bineceğimizi öğrendik.

Atv denen arazi aracının televizyon kanalı olan atv ile ne benzerliği var, ne bağlantısı.

Gerçi aramızda televizyoncu olarak Mesut Yar da vardı ama o şu sıralar Star'da program yapıyor.

Önce araçları tanıttılar, nasıl kullanılacağını gösterdiler ve herkesin alışması için birer kısa tur fırsatı verdiler.

Daha deneme turunda sakatlanma istidadı gösterenler çıktı aramızda.

Mesela Elif Çakır.

Mesut Yar ise kısa turla yetinerek, ertesi gün programı olduğu için binmekten vazgeçti.

Dört tekerli araca binmek için önce çelik yeleğe benzer plastik bir yelek giyiliyor.

Sonra göllerde ördek avlayan avcıların yahut benzin istasyonlarında tazyikli suyla araç yıkayanların giydiği türden çizmeli bir kıyafet.

Göğüs hizasına kadar gelen o kıyafetin üstüne bir anarak geçiriliyor.

Ellere eldiven veriyorlar, başlara da birer kask.

Böylece sulara girileceğini, çamurlara banılıp çıkılacağını kendiliğinden fark etmiş oluyorsunuz.

FRENSİZ İNİŞ

Atv araçları otomatik şanzımanlı.

Bir ileri vites var, bir de geri vites.

Parmakla gaz verince fırlıyor.

On beş kişilik grubumuz ikiye ayrıldı ve araziye sırayla çıkıldı.

Mehmet Hamdi bu tür faaliyetlerin ustası; aramızdaki en tecrübeli olan o.

Go-kart, yamaç paraşütü, atletizm, kampçılık, binicilik, kaya tırmanışı ne ararsanız hepsinde ter dökmüş.

Bir dönem Akut'un K-9 köpek eğitim bölümünde görev yapmış.

Ev sahibi olarak her iki gruba da katıldı.

Ömerli dağlarındaki çukurlu ve tümsekli patikalardan tek sıra halinde peş peşe gazladık.

Tırmanmak keyifliydi fakat inişler için aynı şeyi söylemek zor.

Çünkü araçların frenleri tutmuyordu.

Durmak için öndekine toslamaktan başka çare yok.

Rehberimizin tavsiyesine uyarak o şekilde durabiliyorduk ancak.

ÇAMURA BATTIK

Ara sıra çamura saplananlar, araçla birlikte bir kayanın üstüne tüneyenler hep rehberden yardım almak zorunda kalıyordu.

İki saate yaklaşan maceralı yolculuk sonunda parkuru bitirdiğimizde, kimsenin roman üzerine konuşacak hali kalmamıştı.

Tepeden tırnağa hepimiz çamura batmıştık.

Son noktaya gelip araçları durdurduğumuz zaman kıyafetleri çıkarmaksızın temizlendik.

Yandaki istasyonda kamyon yıkayan elemanlar işlerine ara verdiler ve tazyikli su hortumunu üzerimize tutarak yıkadılar hepimizi.

O sahne sözle anlatılacak türden değil.

Yaşamadan bilinmez.

GÜLME ASKER ARKADAŞINA

Çamurdan arınma sırasında ben askerdeki bir arkadaşı hatırladım.

Kendisini kamyon zanneden bir arkadaşımızdı.

Biraz özürlü sınıfına girdiği için askere almayacaklarmış; ağlamış zırlamış, "Etmeyin eylemeyin, askerlik yapmazsam bana kız mız vermezler" deyip şansını zorlamıştı dediğine göre.

Koşarken motor sesi çıkarır, ara sıra kornaya basar, duracağı zaman da mutlaka fren sesi duyardık.

Yaz günü birkaç arkadaş gel seni yıkayalım diyerek hortum, uzun saplı fırça ve deterjanla yıkamışlardı; kamyon yıkar gibi.

Bizimki zevkten dört köşe...

Gülme asker arkadaşına gelir başına gibi bir söz vardı galiba.

En azından bundan sonra benim için geçerli.

Üzerimdeki çamurlar suyla beraber çizmelerden aşağıya akarken gülüyordum ve kimse niye güldüğümü bilmiyordu.

Bir kitaptan daha bahsedecektim hesapta. Onu mecburen başka zamana bırakacağız. Kalın sağlıcakla.

Geri dön

Yazdır

Yukarı