Film Gibi...

Sinan Çetin'in sanatçılığını fazla bilmiyorum. Bildiğim, Almanya'da, sanırım Berlin Film Akademisi'nde bir süre sinema eğitimi gördüğü, bir Alman yengeyle evli olduğu, bir çocuğu olduğu ve sol'un "şifalı kaynakları" tarafından "kâfir" ilân edilip dışlandığı, sanatına ambargo konduğu... vs. Propaganda filmini afişlerden ve fragmanlardan okuyup anladım ve gitmeme gerek kalmadı. Meltem Cumbul'u da hazzetmem ayrıca. Ne oynayacaktı da seyredecektim, o zavallı kızcağız?

Sonra, bir de nereden tanıyorum biliyor musunuz Sinan Çetin'i: Dergâh Dergisi'nin İstanbul Çemberlitaş'taki merkezinde, Mustafa Kutlu'nun koltuğunun tam karşısında duvarda asılı duran fotoğrafından. Mustafa Bey'le bir muhabbetleri mi var bilmiyorum. Ancak o resimde birlikte görülüyorlar. Başka birkaç kişi daha var. İsmet Özel, İsmail Kara ve Mustafa Özel... O resim çok hoşuma gitmişti. İsmet Özel, bacağının birini dizinden kırıp, yaslandığı duvara dayamış. Öyle dersi kırmış lise öğrencileri gibi filân bakmış makineye. Hani, Roland Barthes'in Camera Lucida'sı gibi yazmak isterdim ben o resmi, falan filân...
Neyse, gene gelelim biz Sinan Bey'e.

Bana kalırsa hoş bir adam. Çok insanî doğruları var. Yanlışları bulmaya çalışırken merhametli. Kafası sert değil. Daima yapıcı bir şüpheyle kırılmış ve yumuşamış bir beyni varmış gibi davranıyor. Siyaset Meydanı'nda onu gereksiz devrimci ve beyhude solculardan, beşik uleması kılıklı Sayın Halil Ergün'ün karşısında da izledim. Gayet makul şeyler söyledi. Ergün Efe'nin sebepsiz gök gürültülerine maruz kaldı, ama tevazuyu elden bırakmadı.

"Film Gibi" galiba iyiye gidiyor. Televizyonlarımızda gördüğümüz ve seyirciyi, ellerini dizlerine vurdurtup "Aman Tanrım, Yarabbim, bu nedir!" diye kodlayıp işleten sıradan bir yaygaracı program olma kimliğinden yavaş yavaş sıyrılıyor. Basbayağı "ayrılıkları" gidermeye çalışıyor. Bizim bazı, hassas damarlarımıza sülük gibi yapışan, benzeri türden programlarla arasını yavaş yavaş açıyor.

Son "Film Gibi" de, 'Belçika'lardan kalkıp gelmiş bir Pınar kızkardeşimizi, hiç görmediği babasına kavuşturmak için, arabaya atlayıp Afyon-Emirdağ'a gitti Sinan Bey. İyiydi bu. Kameraları saymazsak, gösterişsiz ve yalındı. Tebrikler...