Deprem edebiyatı

Bu konu üzerinde belki ilk kez düşünmüyorum, ama ilk kez yazıyorum. Ne çok yazıldı, ne çok söylendi! Benim onlara ekleyecek neyim olabilirdi ki? Beni vurmadı, onun için mi? Ama beni vurmadı mı? Nice yakınlarımızın içinde yer aldığı sarsıntı beni vurmamış olabilir mi? Yaşlı annemin geçirdiği ve sonra hep birlikte yaşadığımız şok parçaları az şey midir?

Demek bir yıl geçmiş aradan? O saatte biz, Akdeniz'in şirin bir kasabasındaydık. Gece, alışık olmadığımız bir hengâmeyle uyandık. Ortalıkta kimseler görünmüyordu ama, alışık olmadığımız bir gürültü, bir uğultu, bir "cangama" sürüp gidiyordu. Ülkenin şiddetli bir deprem geçirdiğini saatler sonra anladık.

Ondan sonra da yüzlerce, binlerce saat, hep aynı deprem haberiyle yatıp kalktık. Şimdi, buradan, aradan bunca zaman geçtikten sonra bile, hâlâ yapılabilecek çok şeylerin bulunduğunu görmek insana üzüntü veriyor. Söylerken bir kelimeyle üstüne basıp geçtiğimiz bir duygu.. ama gerçeğini, onun gerçeğini gerçekten yaşamışsanız, bu bir kelimelik duygunun içine nelerin sığıştırılabildiğini anlamak kolaylaşır.

Gene de bu konuda çok fazla şey söylemek, konuşmak istemiyorum. Çünkü söylenecek her cümlenin olayı bayağılaştıracağını biliyorum. Oysa buna kimsenin hakkı olmamak gerek. İnsanların birbirleriyle yardımlaşma isteğinin önüne nasıl geçilebilir? Böyle bir şey nasıl tahayyül edilebilir? Böyle bir şey tahayyül edilebilse bile, nasıl olur da..

Evet, gene de bana öyle geliyor ki, en iyisi susmak. Susarak anlatmak. Söylenecek her söz, hissediyorum ki, konunun cılkını çıkartmaktan başka işe yaramayacak. Çünkü ya meydanlara çıkıp birilerinin yakasına yapışabilmek gerekiyor, ya da susmak.. yani kelimesiz bir dille konuşmak.. İyi de, susmanın dilinden anlayan kaç kişi var, diyorsanız; ben de, bir kişi bile olsa yeter, diyorum. O bir kişi bu dili anlıyorsa, anlamışsa, yeter. O anlamamışsa, bir anlayan çıkar elbet: anlayanlar anlamayanlara anlatır.