Tüm dünyada olduğu gibi Türkiye'de de özel televizyon kanallarının sayıca artması ve yaygınlaşmasının ardından özellikle çocukların maruz kaldığı olumsuzluklara sürekli olarak dikkat çekildi. Televizyonlar bir yandan çok sesliliğin simgesi olarak yüceltilirken bir yandan da eleştirildi. Önlem alınması, çocukların ekrandan yayılan şiddet, sapkınlık ve kültür emperyalizminin en sinsi kollarından biri olarak nitelenen çizgi filmlerin zararlı etkilerinden korunması için resmi ve gayri resmi ağızlardan açıklamalar yapıldı. Televizyonların çeşitlenmesinin üzerinden geçen 10 yılın ardından aynı şeyler hâlâ söyleniyor; yetkililer ve anne-babalar uyarılıyor. Uyarılıyor çünkü; yaşadıkları dünyayı bir çizgi film, kendilerini birer çizgi film kahramanı zanneden çocukların "gerçeklik duygusu"ları zedeleniyor.

Kötü iyiyi kovuyor!

Varolan düzeni olumsuzluklarıyla birlikte tekrarlayarak meşrulaştırdığı, arabesk bir romantizm aşıladığı için eleştirilmiş olsa da TRT'li yılların Heidi, Şeker Kız, Vikingler, Taş Devri, Jetgiller.. gibi çizgi filmleri neredeyse hayatı bire bir öykü çizgiye aktaran, iyi ve kötüyü bir arada veren, iyinin eninde-sonunda kazanacağına vurgu yapan, aile sıcaklığı, arkadaşlık, paylaşım gibi olguların altını çiziyordu. Bu filmlerde neşeli, sakin hayatlar, mütevazi kahramanlar sunuluyordu. Masalların sembol kahramanlarının çizgi benzerleri bu kez ekranlardan çocuklara örnek oluyordu.

Gerilim yüklü çizgiler

Sonra çizgi filmlerin görünen asıl teması, iyi niyetli bir nitelemeyle "gerilim", titizlenirsek açıkça "şiddet" oldu. Batman, Süperman, Temel Reis, Red Kit gibi, iyi ve kötünün yine bir arada olduğu ama kötünün kötek marifetiyle yola getirildiği ya da ancak olağanüstü bir gücün yardımıyla çözümlenen sorunların aktarıldığı, Donald Amca, Tom ve Jerry ile Twity'deki gibi izleyenin kimin tarafını tutacağını bilemediği, ezilen, lime lime olan, uçan, düşen ama birkaç kare sonra tekrar eski formunu bulan, kahramanlarına bir şey olmayan çizgi filmler çocuk zihinlerinde hasar bırakmaya başladı.

Çizgi gerçek oluyor!

Kendi tarihî kahramanlarımızı; Nasreddin Hoca'yı, Tarkan'ı, Karaoğlan'ı, Kara Murat'ı, Malkoçoğlu'nu vb. çizgi filmlerde yaşatmayı hedefleyen yerli yapımların, maliyetin yüksekliği, kalitenin çıtayı olabildiğince yükseye sabitlemiş ve izleyiciyi de buna alıştırmış olan Warner Bross'un çizgisine bile yaklaşamaması, pazarın doygunluğu gibi nedenlerle başarısız olması çocukları varolan çizgi filmlerin mecburi izleyicileri kılıyor. Ama gerçek olan bir şey var ki; kendilerini Pokemon'da yaşayan kahramanlar sanan çocuklar, ellerinde Pokemonları, pencerelerden atlıyorlar. Yoksa çocuklar gerçeklik duygusunu mu yitiriyor?