Bir insan neden intihar eder? İntihar, hayatın bulanıklaştırdığı bir insanın zamana verdiği cevap mıdır? Müntehir, nefesini verdiği son anda ne(leri) düşünür? Stephan Zweig'in, Beşir Fuad'ın, Sadık Hidayet'in en son da arkadaşım Hayati'nin intiharı bu soruları tekrar tekrar sormama sebep oldu.

Sadık Hidayet'in bir müntehir olduğunu bilmiyordum. Ama her kitabında bir müntehirin parmak izlerine rastladım. Ancak hayatına gözattığımda bir müntehirin savaşımla geçen ömrüyle karşılaştım.

Şah döneminin İran'ında doğdu Hidayet. Askerlerin Fransa'sında kendini havagazıyla zehirleyerek öldü. Zengin bir ailenin çocuğu olmasına rağmen mütevazi bir memur maaşıyla ayakta durdu. Ama hiçbir zaman işyerlerinde sadık durmadı. Peşinden kovalayanı olan bir yaralı gibi kaçak yaşadı.

Yazı ise onun günah çıkardığı, rahatladığı tek mahremi olmuştu. Ve yazılarında -öykü, roman, tiyatro, araştırma- yitik zamanların ve iğneleyiciliğin peşinde oldu.

"Körbaykuş", "Üç Damla Kan", "Diri Gömülen" adeta bir hınç, bir kıskançlık ve hayat boyu unutulmayacak burkulmalardan almışlardır ilhamlarını. "Aylak Köpek" ve "Hacı Ağa" daha sosyal bir dramın fonunda cereyan ederler. "Vejetaryenliğin Yararları", Hidayet'in hayata verdiği Budistçe cevaplarındandır. "Hayyam'ın Teraneleri" ise önemseyen ancak anlamın altında ezilen bir insanın ruhunu ifşa etmektedir.

Yine de ölmüş, müntehir namını almıştır Sadık Hidayet. II. Dünya Savaşı sonrasının atmosferi olduğunu sanmıyorum; Hidayet'i çarpan rüzgarın.

Müntehirin hayata ve insanlara intiharını izah eden cevabı daha çok Kör Baykuş'ta olmakla birlikte, kan damlaları diğer kitaplarına da sıçramıştır. Ben, düşünmeye, hissetmeye ve edebiyata dair Sadık Hidayet'ten, o canına kıyan Acemden öğrenecek şeylerimiz olduğu kanaatindeyim.