Bu kız ne diyor?

Babası politikaya girmeden önce de her zaman sol partilerdeymiş kız, "Sağ partiler olmadı, olamaz da." diyor. Babası eski diplomat, yeni politikacı İnal Batu. Cumhuriyet'in kurucusu, devrimlerin sahibi ve nihayet demokrasinin öncüsü olmakla övünen bir partide, CHP'de çalışan bir baba Batu. İşte bu babanın kızı, "Yeşilçam'ın entelektüel prensesi Pelin Batu", 12 Haziran 2000'de Milliyet gazetesinde Ahmet Tulgar'ın "Boğaziçi'nde hangi konuda tez hazırlıyorsun?" sorusuna bakın nasıl karşılık vermiş:

"Mütareke Yılları. 1918-1923. Osmanlıca belgeleri okuyorum. Osmanlıca'nın unutulmasına çok üzülüyorum. Bu bizim lisanımız ve insanlar bir çeşmeden geçince ya da bir mezar taşından, okuyamıyorlar. Osmanlıca arşivlerde çalışanlar hep yabancı."

Pelin'in Türkçesi pek iyi değil. Sözlerinin arasına sık sık İngilizce-Fransızca sözcükler karışıyor. Bu da olağan. Pakistan'da okula başlamış, New York'ta, Paris'te okumuş, şimdi ailesinin isteğini kırmayıp Boğaziçi'ne 'transfer' olmuş. Bütün bunlara konuşma dilinin hızını filan da eklerseniz, yukarıdaki sözlere hoşgörüyle bakarsınız. Zaten, Pelin'in ne demek istediğini anlamışsınızdır: Türkiye'de yaşayan insanlar, bir çeşmenin ya da mezar taşının önünden, yanından geçerken, o çeşmenin ya da mezar taşının üzerinde, hem de kendi dilleriyle yazılmış bulunan metinleri okuyamıyorlar. Pelin de buna çok üzülüyor. Hattâ son cümleye bakılırsa, bu yazıları "yabancılar" okuyor ama Türkler okuyamıyor. Ve Pelin buna 'çok' üzülüyor. Bir Türk, neden kendi lisanıyla yazılmış bir metni okuyamıyor? Çünkü o metnin yazıldığı harfleri tanımıyor, seslendiremiyor. Çünkü ülkesinde bir harf devrimi yapılmış.

Gazeteci Ahmet Tulgar, durumun farkında. Hemen soruyu yapıştırıyor:

"Bir de Harf Devrimi'ne mi karşı çıkacaksın şimdi?"

"Bu 'bir de' nereden çıktı, üstelik 'şimdi' ile desteklenmiş bir 'bir de' ? Bu Pelin kız, daha önce nelere karşı çıkmıştı ki?" gibi bir soru geçebilir aklınızdan elbette. Merakınızı gidermek için söyleyeyim; Pelin şurasına burasına, dudağına filan 'silikon' desteğine karşı çıkmış, "Allah korusun. Herkesin kendi seçimi ama bana çok yabancı geliyor öyle şeyler." demişti. Bunun üzerine gazetecimiz Pelin'i "anakronik", yani "bugünle uyumsuz" bulmuş ve ona açıkça "görüntün iki üç yüzyıl önceki kadın imgelerini çağrıştırıyor..." demişti. Bütün bunlardan sonra "Bir de Harf Devrimi'ne mi karşı çıkacaksın şimdi?" diye sormaktan kendini alamıyor? (Sözü edilen devrime bir Alev Alatlı kahramanı olan Günay Rodoplu'nun karşı çıktığını anımsıyorum.) Bakalım Pelin nasıl yanıtlayacak bu netameli soruyu? Pelin'den "Evet, ben bu devrime karşıyım." demesini bekleyemezsiniz elbette. Onun bu konudaki görüşü şöyle: "Daha doğrusu, keşke ikisi birlikte olabilseydi." Pelin, yeni harfler kabul edilirken, eski harfler yasaklanmasaydı, daha iyi olurdu, demek istiyor. Böylece "Harf Devrimi"ne tümüyle karşı olmadığını belirtmiş oluyor. (Pelin, "daha doğrusu" derken "devrimin daha doğrusu"nu kasdetmiş olabilir mi?)

Pelin'in görüşünün geçerlilik veya tutarlılığını, uygulanabilirliğini sorgulayacak bir yığın DUT (Devrim Uzmanı Tarihçi) var dünyada ve Türkiye'de. "1920'lerin koşulları..." filan derler onlar. Haklı da olabilirler kendilerince. Ama şimdi "2000'lerin koşulları..." demek durumundayız.

Nitekim, İlber Ortaylı Hoca başta olmak üzere pek çok bilim adamı, bu ülkede Osmanlıca ve Arapça ve Farsça öğretiminin gerekliliğine işaret edip duruyorlar. Fakat bu işaretleri görecek devlet gözü, işitecek devlet kulağı yok. Hiç olmazsa özel kurumlar, meselâ şu yaz tatilinde, meselâ Osmanlıca kursları açsalar da Pelin kızın üzüntüsü biraz azalsa! Osmanlı arşivleri SEKA çöplüğüne düşürülmese!