Yapılacak olan belli...

Avrupa Birliği'ne adaylık sürecini hiçbir uzun vadeli politik kestirimi olmayan gündelik politikalara teslim etmiş olan Türkiye, en MHP ile Mesut Yılmaz arasında görünürleşen 'merkez' tartışması yapmakla meşgul olmayı siyaset yapmak zannediyor. AB'ye tam üyelik sürecini, iç siyasetteki kesif 'siyasetsizleşme' durumu ile göğüslemeye çalışmanın, ilk elde devlet merkezli politikaları öne çıkarmak olduğunu zannetse de yöneten zevat, dünyanın geldiği noktada bunun yürüyen bir siyaset olmayacağını herkes her geçen gün biraz daha açık bir biçimde görüyor.

Buna karşılık artık olmayan 'merkez'i MHP'nin bulunduğu yere taşımanın da bir anlam ifade etmeyeceği çok kısa vadede görülecek. Bu, iç siyasetteki siyasetsizleşme yüzünden çok farkettirilmese de, ekonomi yoluyla kendini bağıra bağıra hissettirecek. Gündelik politikalara terkedilmiş AB üyeliği meselesinin, iç dinamikler yoluyla üretilmiş bir değerlendirme sürecine gerçekten tabi tutulamaması, AB'den yana ya da karşı görünen politikaların, ağırlıklı bölümünün aşırma çerçeveler olması, Türkiye'nin içinin sadece bankalar yoluyla değil, başka yollarla da boşaltıldığını gösteriyor. Türkiye'nin üretme yeteneği boşaltılmış ve yerine 'siyasetsiz siyaset' tıka basa doldurulmuştur.

Oysa önümüzdeki süreç çok kritik bir süreç. Bu süreç 19. Yüzyıl küreselleşmesinin açtığı imkan yelpazesi içinde 'erteleme'nin bir politik kazanım olmasını berhava etmiş durumda. Halihazırdaki küreselleşme, erteleme yerine 'hızlı pozisyon alma'nın politik kazanım anlamına geldiğini gösteriyor. Büyük bir mücadelenin ardından kurulma kavgası veren Türkiye'nin ilk politik refleksleri, 19. Yüzyıl küreselleşmesini doğru okuyup bunu 20. yüzyılın ilk başlarına etkili bir biçimde uyarlayarak 'erteleme' yoluyla zaman kazanmaya dayanmaktaydı. Osmanlı'dan kalan borçların ertelenmesinden, Lozan'ın bazı tartışma sonuçlarını uzatmaya kadar, büyük bir politik yetenekle bunlar yapılabildi ve 'genç Cumhuriyet' için politik şemayı tam olarak görecek ve idrak edecek zaman üretilebildi.

Artık gelinen noktada ise böyle bir politik enstrüman sonuç alıcı değil, hem dünya şartları hem de bunun formatlanmış biçimi olan küreselleşmenin karakteristik özellikleri köklü bir biçimde değişti. Bugün erteleme, tasfiye olma ile eş anlamlı bir politika haline gelmiş görünüyor tam anlamıyla. Bu nedenle 'politik referanslar'ın doğru olması kadar 'politik performans'ın da tesis edilmiş olması gerekiyor. Aksi halde, politik şemayı ne kadar doğru görürseniz görün, bu şema içinde görme isabetinize uygun bir pozisyon almanız mümkün olmayabilir.

İç siyasette 'siyasetsizleşme'yi beslemek de bu nedenlerle uluslararası siyasette 'siyasetsiz siyaset'e mahkum olmakla eş anlamlı hale gelmiş durumda. Mevcut anlamıyla modern politikanın doğasına yapılan ve artık ayrılmaz parçası haline gelmiş olan eklemeler bunu deklare ediyor her olayda. İç siyasette 'siyasetsizleşme'yi beslemeyi bir politik strateji haline getirme çabasının o ülkeyi dış politikada 'strateji zayiatı' haline getirmesi kaçınılmaz.

İşte Türkiye'nin önündeki denklemin kıvrımları ve dip dalgaları bunlar. Türkiye bütün bunların üzerinde yürüyerek yolunu bulacak ve bu yolda hızlı bir ilerleme çabasını bütün dünyaya gösterecek. Bunun dışında bir yol stratejik olarak çıkmaz sokak. Bu yolda yanlış şekilde yürümenin Türkiye'nin kendisi olarak kalması iddiasını ne şekilde etkileyeceği ise görülüyor şimdiden. Bu iddianın zarar görmemesi için 'siyasetsizleşme'yi tahrik etmek ise tam anlamıyla ters sonuçlar doğuruyor. İddiasını korumak ve yeni enstrümanlarla güçlendirmek yerine, bu iddianın güçlenmesinin önüne engeller dikiyor sürekli.

O zaman yapılacak olan bellidir. Türkiye'nin kendisi olarak kalması iddiası ile uluslararası düzende performanslı bir biçimde yer almasının zorunluluğu arasında organik bir ilişki kuracak bir tartışma şemasını ortaya koymak gerekiyor. Bunun bir adım öncesinde de, iç politikada 'siyasetsizme'yi ve Avrupa Birliği konusunda 'siyasetsiz siyaset'i tahrik eden engelleri kaldırmak şart..