M. Hayri Kırbaşoğlu'nun İslam Düşüncesi'nde Hadis Metodolojisi isimli kitabı Ankara Okulu Yayınları arasında çıktı (Ankara, 1999, 375 s.). Eser "Sunuş" yazısından sonra iki bölüm ile "Sonuç" kısmından oluşuyor. Birinci Bölüm "klasik hadis usûlünün problemleri"ne ayrılmış. Burada klasik hadis usûlününün mahiyeti, teorik açıdan eleştirisi ve cerh ve ta'dilin problemleri birçok alt başlıkla ele alınmaya çalışılmış. Klasik hadis usûlünün uygulamadaki sonuçlarına ayrılan İkinci Bölüm'de ise meşhur hadis, tefsir ve kelam-akaid kitaplarındaki hadisler ile bazı meşhur müelliflerin eserlerinde kullandıkları hadislerin genel sahihlik durumları üzerinde durulmuş. Yazar, 'yeni kimliğiyle' kaleme aldığı anlaşılan bu eserinde, esas itibariyle, mevcut hadis usûlünün ehl-i hadise has bir usûl olduğunu ve hadislerin gerçek olanlarıyla sahtelerini birbirinden ayırmada yetersiz kaldığını iddia etmekte. Malûm olduğu üzere sosyal bilimlerde tamamen doğru veya tamamen yanlış bir şey bulmak adeta imkansızdır. Dolayısıyla bu iddiada da haklılık payı yok değil. Bununla beraber onda, gözden kaçan bazı hususlar ve büyük abartılar bulunmaktadır. Eserde bu iki temel iddia ele alınmış olmakla beraber ön plana çıkan hususlar, bunlardan ziyade, özellikle sahabeye ve Sahih-i Buhari ile Sahih-i Müslim'e güvenmenin yanlışlığına dair düşüncelerdir. Önceki iddialar da sanki bu düşünceleri temellendirmek üzere ileri sürülmüş. Bu hususlar, yazarın şahsi değerlendirmeleri olarak normal sayılabilir. Ancak yine de şahsi değerlendirmelerin ilmi ölçüler dahilinde ciddiyetle sunulması beklenir. Bu eserde görülen, bunun tam tersidir. Çalakalem yazılmış ve yer yer sokak ağzının kullanıldığı eserde ciddiyetsizlik, ifade bozukluğu, düzensizlik, çok basit bilgi hataları, saptırmalar/yanlış anlamal/iftira, çelişki, basitlik, çifte standart ve saygısızlıklar şeklinde adeta eserin her tarafına sirayet etmiş. Burada sadece yazarın hadiscilere yönelttiği bir ithamına işaretle yetineceğiz: Kitapta, hadisçilerin sanki bazı yanlışlıkları saklamak, bazı gerçeklerin öğrenilmesini engellemek için özel bir gayret içinde bulundukları izlenimi verilmeye çalışılmış. Bunun için örnek olarak şu ifadeler zikredilebilir: 'kabûl ve itiraf etmiş/edilmiş' (s. 49, 55, 81, 152, 157, 198, 223, 228, 231), 'kasden yapılan bilinçli bir 'bilmezlikten gelme' (s. 120, 151), 'itidalli yaklaşımın tamamen mevzii ve taktik icabı olması daha kuvvetli bir ihtimaldir' (s. 171). Bu ithamın haksızlığından ziyade psikolojik arka planının irdelenmesinin öğretici olacağı söylenebilir. Yine de bu, Hz. Peygamber'in hatalarının yanında 'zaafları'ndan bahseden yazar (s. 92) için fazla görülmemeli.