Reklamın iyisi, kötüsü olur!

Bireylere hitap eden ve onları belli ürünlerle, imajlarla ve davranış kalıplarıyla etkisi altına alan 'reklam'ın ve 'reklam sektörünün', en rahat gelişme ve etkileme şartları bulduğu alanların başında televizyon geliyor.

Paulo Freire'nin eleştirel söylemiyle, "toplumun hakimiyetini elinde bulunduran seçkinlerin, kitleleri kendi amaçları doğrultusunda biçimlendirmesinin vasıtalarından biri" olan televizyon yani.

Reklamın olduğu gibi, 'moda'nın da vazgeçilmezleri arasında televizyon. Çünkü 'tüketim toplumu'nu oluşturmak için birbirine göbek bağı ile bağlı olan bu iki araç, moda ve reklam sektörü, -bir şekilde- toplumu etki altına almak ve -ihtiyaç olmasa bile- tükettirmek zorunda. Her iki sektörde de bariz bir 'standartlaştırma' yöntemi ve bu yöntemle kitleleri, tüketmeye yönlendirme amacı güdülüyor.

Tam bir yaygınlık ve etkinlik için ise, ülkemizde yeni yeni gelişmeye başlayan internet teknolojisini bir kenara bırakırsak, 'televizyon' vazgeçilmez ve kesin sonuç veren bir araç. Tv'deki reklamların, zihinlere boca edilen sloganlarla, mesajlarla ve iletiler sonucu dillere pelesenk oluşu da bunu kanıtlamıyor mu zaten?

Televizyonda yayınlanan reklamlarla tüketicinin adaptasyon sürecine düşürüldüğü ve 'mal'ın rahatça satılabildiği ve bu sebeple tv'lerin kazanç kapılarından birinin de reklam olduğunu hepimiz biliyoruz.

Ancak, 'bunun boyutları bu kadar abartılmalı mı?' sorusu da boşlukta sallanıp duruyor ne yazık ki.. Filmlerin, haberlerin, tartışma programlarının aralarına giren onlarca dakikalık reklamlardan bıkan izleyici, sabah ve gece kuşağında ekrana gelen zayıflama aletlerinin sıkıcı ve uzun tanıtımlarını da izlemek zorunda bırakılıyor. İşin kötüsü, reklamın doğasında varolan derinlik psikolojisi ve estetik kuramından oldukça uzak bir biçimde çekilen, neredeyse komedi halini alan bir tanıtımla. Yani tahammülü oldukça zor bir tarzda.