Haftalardır bu günü bekliyorlardı; bekledikleri nihayet gerçekleşti, gözleri aydın! George W. Bush, gerçekten de babasının oğluymuş, umutlarını boşa çıkarmadı... Yıllardır dış güçler ve kendi bağrından çıkmış "savaş senyörleri" tarafından rehin alınmış bir halkın üzerine bomba yağıyor... Hürriyet "Hedef Kabil", Milliyet ve Sabah "Füze yağıyor", Star daha bir yaratıcı olarak "Artık söz bitti/Savaş War" diyor manşette...

Gazetelerin en büyüğü o kadar kendisinden geçmiş ki, "Uçan kale B-52'ler"den birisini onlarca bombayı yeryüzüne salarken görüntüleyen bir fotoğrafa birinci sayfasının yarısını ayırmış... Sabah, "Ağanın eli tutulmaz" anlayışı içinde "1 milyon dolarlık füzeden 50 tane attı" diyerek kendisine eğlenceli bir uğraş bulmuş... Çok yazdık ama sırası gelmişken bir kez daha soralım: Yahu bunların bu dünyada başka derdi yok mu?

Le Monde Diplomatique, zamanında ABD'nin Kabil'deki prosovyetik rejimin muhaliflerine ("özgürlük savaşçıları"na) Sovyetler Birliği'nin müdahalesinden çok önce yaptığı yardımı organize eden Brzezinski'nin 1968'de bir Fransız dergisine konuya ilişkin yaptığı açıklamayı hatırlatmış. Dergi soruyor: Bugün böyle bir operasyondan pişmanlık duyuyor musunuz? Brzezinski'nin cevabına bakın siz: "Neden dolayı pişmanlık? Bu gizli operasyon mükemmel bir fikirdi. Ruslar'ı Afgan tuzağının içine çekmekle sonuçlanan bu operasyondan pişmanlık duymamı mı istiyorsunuz? Sovyetler resmen sınırı geçtikleri gün, Başkan Carter'a özetle şöyle yazdım: "Sovyetler Birliği'ne kendi Vietnam savaşını verme fırsatını şimdi elde ettik." Dünya tarihi açısından daha önemli olan hangisi?

Talibanlar mı, yoksa Sovyet imparatorluğunun çöküşü mü? Yerinde duramayan bazı İslamcılar mı, yoksa Orta Avrupa'nın özgürlüğü ve soğuk savaşın sonu mu?"

Gazete Brzezinski'nin bu açıklamasının altına şu notu eklemiş: "Kendisine bu soruyu belki tekrar sormak gerek." Çok haklı, mutlaka bulup sormak gerek! Baksanıza, dünyanın en zengin ve güçlü ülkesi yanına İngiltere'yi de alarak "yerinde duramayan" yarı meczup bazı "İslamcılar"ı yeryüzünden silmek için yüzyılın ilk savaşını açtı bile...

Brzezinski'nin açıklamalarının ardına "68'liler"den (Bu kesimin Türkiye şubesinden söz etmediğimi belirtmeye gerek yok herhalde!) olan Pakistan asıllı İngiliz yazar Tarık Ali'nin hatırlattıkları da takabiliriz. Tarık Ali, ABD'nin "anti-komünizm" çerçevesinde İkinci Dünya Savaşı sonrasında "yerinde duramayan" başka kimleri desteklediğini o kadar yalın ("yalın" çünkü mesele çok yalın!) sıralıyor ki...

Mısır'da "Müslüman Kardeşler"i Nasır'a karşı; Endonezya'da "Sarekat-i İslam"ı Sukarno'ya karşı; Pakistan'da "Cemaati İslam"ı Benazir Butto'ya karşı; ve nihayet Afganistan'da Üsame bin Ladin ve diğerlerini komünist laik Muhammet Necibullah'a karşı... Tarık Ali'nin bu çerçevede, Necibullah'ın 1996'da öldürüldükten sonra tenasül uzuvları ağzına tıkılmış olarak ipte sallandırılması karşısında hiçbir Batılı'nın ağzını açmadığını hatırlattığını da söyleyelim...

Le Monde Diplomatique'in son sayısı sayesinde bir an önce okumak istediğim bir kitabın varlığından da haberdar oldum. Kitabın yazarı bir İngiliz gazeteci, Christopher Hitchens; kitabın adı çok ilginç: "Mösyö Kissinger'ın suçları". (Yoksa "cinayetleri" mi demek daha doğru olurdu?) 1973'te "Nobel Barış Ödülü" alan (siz şu dünyanın işine bakın!) Kissinger'in 28 Mayıs 2001'de Paris'ten geçerken, zamanında (hani "o" zaman) Şili'de kaybolan beş Fransız'ın davasında tanık olarak adalet sarayında ifade vermesi için bir çağrı aldığını da doğrusu bilmiyordum. Bize bu bilgiyi aktaran İbrahim Warde, Kissinger'in ertesi gün alelacele Paris'ten ayrıldığını söylüyor!

Umutsuzluğa kapılmayalım, nasıl olsa dünya küçük!

KÜRŞAD BUMİN

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu