Birkaç gün önce Ankara'da HAK-İş Genel Başkanı Salim Uslu'yla birlikteydim. Uslu, benim yıllardır izlediğim, izledikçe saygı duyduğum, zaman zaman, az rastlanır bir şekilde, siyasi görüşlerine ve üzerine bastığı sosyal zemine karşı bile özerk tutum alabilen, demokrasi ve demokratlık konusunda her zaman ilkeli durmayı bilen bir insandır.

Karşılaştığımızda Moon tarikatı tartışmaları yüzünden keyfi kaçmıştı Uslu'nun. Biraz da farkına varmadan katıldığı Moon grubunun düzenlediği bir toplantıdan çok, o toplantıda neler söylediğini dikkate almayan, katılmış olmasını "ihanet" mantığı içinde değerlendiren bir televizyon programında olan bitenlerden rahatsızdı.

Moon desteklediği bir toplantı, Uslu'nun o toplantıya katılması aslında üzerine kalem oynatmayı gerektirmeyecek kadar sıradan meseleler. İnsan bilerek ya da bilmeyerek bu tür toplantıya, yani bir aile, dünya, vs üzerine yapılan bir panel katılıp konuşma yapabilir. Bundan daha tabii bir şey olamaz.

Tabii olmayan sizin bir toplatıda söylediklerinizle, yani sözlerinizle değil; toplantıya katılmanız yüzünden, yani toplatıya katılma eyleminizle yargılanmanız ve yıpratılmanızdır. Bu yargı kampanyasında sizin büyük bir oyunun parçası ya da pis bir tezgahın unsuru kılınmak istemenizdir.

Olup biten aslında ülkenin içinde bulunduğu durumun bir örneğidir.

Etrafımızı kuşatan meselelere şöyle bir bakın... Ekonomik sorunlardan siyasi sorunlara, devlet içi kavgalarından yolsuzluk dosyalarına kadar hemen hepsi "değişim dalgası" etrafında ele alınır hale geldi. Bu, bir ölçüde doğal. Değişim bir yönüyle somut sorunlara, somut sorunların çözüm yollarına endekslidir.

Ancak bu mantığı gerektiğinden fazla zorlar, somut sorunları değişimin ivmesini, hızını, çapını belirleyen araç haline getirirseniz sapacağınız yol doğal olmaktan çıkar. İçe kapalı, ideallerden kopuk; ilke, değer ve kuraldan yoksun, insani ve toplumsal referansı olmayan bir yolda ilerler. Böylece sorunların içinden konuşur, sorunların çözümünü sorunlara kilitler, çözümleri değil görece adımları, ara yolları yüceltirsiniz...

İşte Türkiye'de son aylarda, değişim merkezli siyasi kararlar ve bu kararlar etrafından yaşanan çatışmalar, hatta tartışmalar, böyle bir hatta ilerliyor.

Uslu gibi kamusal figürler bu yüzden değişim meselesi etarfında değişim karşıtı kampanyaların hedefi haline getiriliyorlar.

Bu durum, yaşanan ve yaşanması muhtemel bir değişimin niteliğine ve sınırlarına ilişkin ipuçları da sunar. Değişimi sıcak güç ilişkileri çerçevesinde algılama alışkanlığını bir yana iterseniz daha doğrusu, bu meseleleri "zihniyet haritamız" içinden okumaya çalışırsanız, "değişim" denilen "şey"in sınırlarını da görürsünüz...

Bu haritanın sağcısından solcusuna, kentlisinden köylüsüne herkese işlemiş iki özelliği vardır.

İlki, rantçı ve ataerkil, yani merkeziyetçi-cemaatçi bir siyaset kültürünün egemenliğidir. Milliyetçilik, İslamcılık, vs. üzerinden gözleri sadece kendi cemaatinin, yani ait olduğu, beslendiği grubun yaşam alanına ve bu grubun devletle ilişkisine dikmeyi ifade eder, bu özellik.

Diğeri, Batı merkezlidir. Kimimizin öykündüğü, kimimizin yerdiği, Batı karşısında her türlü rasyonaliteden uzak bir duruşa işaret eder. Sonuçta, farklı yollar ve tutumlar aynı kapıya, olmazsa olmaz bir "Batı'sız bir batılılaşma"ya çıkar. Asıl adı "Şarklı Batılılaşma" modelidir...

Model aslında devletten bireye değişmez bir şekilde "tehlike ve tehlikeyi bertaraf etme" mantığı üzerine kuruludur. Batı'ya benzemek yapısal bir benzemeyi ifade etmez bu modelde; sadece siyasi bağ, siyasi garanti ve ilişki temeline oturur. Batı hep fonksiyoneldir, çıkara, konuma ve duruma göre değerlendirilir, kullanılır. Mesafeli tutulur; öyle olsun, öyle kalsın istenir. SP'li olsun ya da DSP'li, her zora düşen Batı'ya başvurur, Batı'ya gönderme yapar. Ancak Batı talepte bulunursa hep birlikte, bir ağızdan Batı'ya çatılır. Bu aslında ilkelerin değil, çıkarların genişletilmesini ifade eden, özünde otoriter bir zihniyetten başka bir şey değildir.

Daha doğrusu, böyle bir desteğe ve meşruiyete sahip olmasa, İslami hareketler ve Kürt kimliği başta olmak üzere en önemli toplumsal sorunlarını akıl almaz bir şekilde ve göz göre göre birer asayiş, ayaklanma, işgal meselesi haline getiren bir sistem nasıl ayakta durabilir?

Bilin ki değişim haritası zihniyet haritasından bağımsız değildir...

Neden ve nasıl olsun ki!

ALİ BAYRAMOĞLU

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu