Beklenen oldu: Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer'in ayrı ayrı görüştüğü devlet bakanı Prof. Mehmet Aydın ile Diyanet işleri başkanı Prof. Ali Bardakoğlu Kur'an kursları yönetmeliğinde ısrardan vazgeçtiler. Kimi gazeteler, bunu, "Yeni bir geri adım" olarak manşetlerine taşıdı. Yorumcular arasında, sistemle inatlaşmadığı için, hükümeti ve Başbakan Tayyip Erdoğan'ı öven de çıktı.

İnatçılık, hatada ısrar gerçekten de hoş özellikler değil. Sonuçta, cumhurbaşkanlığı da, yasalar ancak o makam tarafından onaylandığı taktirde yürürlüğe girdiğine göre, yasama faaliyetinin bir parçasıdır... Bu bakımdan, siyasetçi ve bürokratların, çıkartmak istedikleri yönetmelikle ilgili olarak Cumhurbaşkanı Sezer'in görüşlerini dinlemelerini doğal karşılamak gerekiyor.

Ancak, yine de, bu işte bir yanlışlık olduğuna hiç kuşku yok.

Yanlışlığı ilk akla getiren görüşmenin zamanlaması... Doğru olan, eğer o konuda düşüncelerine başvurulması gerekiyorsa, yönetmeliğin, yayına hazır hale getirilmeden önce Cumhurbaşkanı Sezer'in dikkatine sunulmasıydı. Geçmiş hükümetler de, zaman zaman, kritik koltuklara yapılacak atamalarla veya hassas konularda çıkartılacak yasalarla ilgili nabız yoklaması yaparlardı; ama her defasında atamadan ve yasa tasarı haline dönüşmeden önce... Son olayda bir 'takdim-tehir' yanlışlığı var...

Bir başka yanlışlık da ısrarcı olmamanın biçimi ile ilgili... Cumhurbaşkanını ziyaret edene kadar, hükümet ve bürokrasi, hazırlanmış yönetmeliğin sunulmak istendiği türden mahzurları bulunmadığını savunuyordu; bir ziyaretle bu görüş değişmişe benziyor. Acaba, Cumhurbaşkanı Sezer kendilerini ikna etti de mi ısrardan vazgeçtiler? İkna edici görüş, yönetmeliğin içeriğiyle, hukukî yönüyle veya zamanlamasıyla mı ilgiliydi? Yoksa, ikna edilmedikleri halde mi görüş değiştirdiler? Öyleyse neden?

Bu iki temel yanlışlık, hükümetin işleyiş tarzı konusunda kafaları karıştırıyor. Öyle ya, bir çok başka konuda hiçbir tereddüt yaşamıyor hükümet, ülkenin ekonomik, sosyal, hatta siyasî çehresini köklü biçimde değiştirecek yasal düzenlemeleri rahatlıkla yapabiliyor; 'dokunulmaz' sanılan siyasilerle ilgili Yüce Divan sürecini de başlatabiliyor... Meclis de yabancı askerlerin Türkiye topraklarında konuşlanması ve Türk birliklerinin başka ülkelere gönderilmesiyle ilgili kararları özgür iradesiyle alabiliyor. Ancak, sıra, YÖK yasasında meslek liseleriyle ilgili ayrımcılığı sona erdirmeye geldiğinde nutku tutuluyor Meclis'in... Hükümet de, Kur'an kursu yönetmeliğini değiştirmeye veya önemli bir kurumun başına yönetici atamaya kalktığında eli sobaya değmiş çocuğa dönüyor...

İnatçı olmamak, hatada ısrar etmemek iyi hasletler de, bölünmüş veya âciz bir iktidar görüntüsünün de kimseye (ülkeye de) bir faydası yok... Bir süre sonra, bu görüntü, herkesi rahatsız etmeye başlar ve hükümet de esas bu durumdan ciddi biçimde etkilenir.

Bilmiyor değiliz: Türkiye'nin kendine özgü demokrasisinin cilveleri bunlar ve Ak Parti iktidarı demokrasinin kanallarını genişlettikçe bir süre sonra sözü bile edilmeyecek hale geleceklerine de kuşkumuz yok; ancak o zamana kadar, hükümetin, içte ve dışta yanlış değerlendirmelere sebep olan bu durumu ortadan kaldırmak için bir yöntem bulması da şart. İşe, nabız yoklamada zamanlama hatası yapmamakla başlayabilir...

Kimse, evet hiç kimse, yakın geçmişin koalisyon hükümetleri sırasında sıkça tanık olunduğu üzere, devletin içinde, kişiler ve kurumlar arasında, itiş-kakış ve çekişme yaşanmasını arzulamıyor; ancak "Bir adım geri, bir adım daha" manzarası da göze hiç hoş görünmüyor...

Kıbrıs'ta Türkler ile Rumlar, AB içerisinde Türkiye ile Yunanistan arasında biraradalığın mümkün olduğunu düşünebiliyoruz da, Türkiye'de devletin organları arasında uyumun mümkün olabileceğini nasıl göz ardı edebiliyoruz? Elbette, bu da mümkündür.

Hükümet etme sanatı da o noktada başlar zaten...

FEHMİ KORU

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu