Türkiye, Cumhuriyet'in 80. yılını gerçekten coşku ve sevinçle kutlayabilirdi ama bu mümkün olamadı. Cumhurbaşkanı'nın körüklediği hem fikir, hem de kılık-kıyafet ayırımcılığı kutlamaların üzerine uzun bir gölge düşürmüştür. Cumhurbaşkanı Sezer, resepsiyon listesiyle sadece davetli sayısından tasarruf yapmamış, tepeden verdiği koordinatla halkın büyük bölümünü da dışlamıştır. Bu davranışıyla Sezer, ya Türkiye gerçeklerinden haberdar olmadığını, ya da haberdar olduğu halde bunu tanımadığını göstermiştir. Her yüz evden 77.2'sinde bir başörtülü kadının bulunduğu (Tarhan Erdem'in Milliyet Gazetesi için yaptığı Türban araştırması. 27 Mayıs 2003) "akıl" ve "bilim" ile sabit olan bir ülkenin Cumhurbaşkanı'nın tutumunu başka bir seçenekle izah edebilmek mümkün değildir. Yine her 100 kişiden, sadece yüzde 19.2'sinin "türbanı laiklik karşıtı simge" olarak gördüğü geri kalanların böyle düşünmediği bir ülkenin Cumhurbaşkanı'nın yaptığı talihsiz ayırımı laikliğe dayandırması fevkalade büyük bir yanılgıdır.

Devletin zirvesine, sosyal fizibiliteyi reddeden, din, tarih ve kültür bilincini bir veri olarak kabul etmeyen bir jakoben laiklik ve belirlemeci tavır egemen olmuştur. Benzer bir vandalizm 28 Şubat'ta da yaşanmış ve hiçbir bilimsel fizibiliteye dayanmadan irtica korkusu üzerinden hem Türk demokrasisi ve sosyal hayatı hem de Türkiye ekonomisi telafisi imkansız hasarlara uğratılmıştı.

Cumhurbaşkanı, laikliğe tavır alınmasına izin vermeyeceğini ve kararın da bir defaya mahsus olmadığını söyleyerek yeni bir uygulamayı da resmen ilan etmiştir. Sözlerinden anlaşılan o ki, Cumhurbaşkanlığı'nın denetim alanında başörtüsü tanınmayacak ve yok sayılacaktır. Bu tehlikeli yaklaşım, toplumsal birlikteliği hedef almakta ve Türkiye Cumhuriyeti'nin yazılı olmayan kuruluş sözleşmesini tehdit etmektedir.

Bu tavır bir devlet uygulamasına dönüşmeden mutlaka engellenmelidir. Engelleyecek olan da hükümet ya da sivil toplum değil, bizatihi kendisini devletin yerine koyan rejim bekçiliğini kimseyle paylaşmayan unsurlar olmalıdır. Birileri Sezer'e ölçüyü kaçırdığını hatırlatmalıdır.

Öte yandan, sadece Cumhurbaşkanı Sezer'in durup dururken yarattığı gerilim değil, bu gerilimi savunurken içine düştüğü durum da dramatiktir.

Davetiye felaketini açıklarken müracaat ettiği şu sözler uygulamanın haklılığını değil Cumhurbaşkanı'nın içine düştüğü çelişkiyi göstermektedir:

"Bu benim şahsi resepsiyonum değil, devletin resepsiyonudur. Devletin nitelikleri belli. Anayasa'da bunlar aktarılmış. Türkiye Cumhuriyeti laik, demokratik, sosyal hukuk devletidir. Son zamanlarda bu laik niteliklere yönelik tavırlar sergilenmek istenmektedir. Ben bunlara fırsat vermem. Nitekim Almanya, Fransa cumhurbaşkanları da aynı şeyi yapmıştır."

Hangi nitelikleri devleti vatandaşına düşman olmaya mecbur etmektedir? Almanya ve Fransa'nın hangi cumhurbaşkanı "aynı şeyi" yapmışlar; yani, halklarının inancını yok saymışlardır? Sezer'in hangi meslektaşı Ramazan gününde milyonların gözü önünde "inadına" su bardağını diklemiştir? Chirac, Rau ya da Bush, Paskalya kutlamayı laikliğe aykırı mı ilan etmişlerdir? Gayrımüslim vatandaşların Paskalya'sını kutlayıp, "Müslim" vatandaşların önemli günlerini ıskalayan, göstermelik bir iftarı bile çok gören Sezer, hangi Cumhurbaşkanı'nı örnek almaktadır?

Cumhurbaşkanı, tavrı ve sözleriyle, "laiklik dinsizliktir" anlayışının karşı ucunu temsil eder konuma kadar gerilemiştir. Bu sözlerden sonra birisi çıkıp, "Bu tanımdan laikliğin dini tanımadığı sonucu çıkar" diyecek olsa verecek cevabı bulunmamaktadır.

Sezer, Cumhurbaşkanlığı'nın resmi konutu olan Çankaya Köşkü'nü halktan kopararak "sırça köşk"e çevirmiştir. O'na hayalindeki Cumhuriyet tablosu ve gönlündeki insan tipiyle mutluluklar dilemek lazımdır. Ancak, üzerine bir bardak su içip yok saydığı gerçek kesinlikle değişmeyecektir.

MUSTAFA KARAALİOĞLU

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu