AYŞE ERASLAN
Meslek olarak kabul edilmese de bu işi yapanlara; "kafes kuşu", "akvaryum balığı" gibi tuhaf bir isim verilmiştir: Ev hanımı. Ev hanımı olmak; bir sahil kenarında, dalgalar kıyıya vuruyorken, kum üzerine resim yapmaya benzer. Bütün gününüzü harcayarak, en şahane eserinizi yaparsınız, bir dalga gelir ve hepsini siler. Ertesi günü aynı resimleri tekrar yapmak zorundasınızdır. Ertesi günü ve ertesi günü. Ve bir gün artık resim yapmaya mecaliniz kalmadığını farkedince, şöyle bir doğrulup bakarsınız sahile, elinizde hiçbir şey kalmamış. Umut bağladığınız, beslediğiniz, büyüyorken hep yanlarında olduğunuz martılar bile, arkalarına bakmadan uçup gitmişler. Beyhude bir ömür geçirdiğinize boşu boşuna hayıflanıp durursunuz. Zira; dolaptaki ütülü temiz çamaşırlar, acımasızca kirli sepetine doldurulmuş, bir aşçıyı kıskandıracak özenle pişirilen yemekler, hafif bir hazımsızlık şeklinde hatırlanır olmuş, en profesyonel sporcuya taş çıkartacak hareketlerle temizlenen ev, tayfun vurmuşa dönmüş, bir sanatçı ruhuyla yapılan süsleme ve dekorasyon "farkettirildikten" sonra bile ciddiye alınmamıştır.

EL İŞLERİ VE BİLGİSAYAR PROGRAMLARI

Gün bitmiş ve elde sadece şikayet hakkı olmayan bir yorgunluk kalmıştır. Sızlanma hakkı yoktur, çünkü; nisa-i taife, günümüzde, ev hanımı ve çalışan hanımlar diye ikiye ayrılır. "Çalışıyor musunuz?" sorusuna, "hayır" diye cevap vermek durumundadır ev hanımı. "Hayır, çalışmıyorum, sabahtan akşama kadar yatıyorum (!)". Bu yüzden, insan fıtratındaki beka arzusundan doğan, kalıcı bir eser bırakma arzusu, ev hanımlarının dünyasında "el işi" şeklinde ortaya çıkar. Bir ip ve bir metal alet yardımıyla,bu kadar güzel eserlerin nasıl ortaya çıktığına şaşırmayan bir çok kişi ise bu sanatı hafife alır nedense. Oysa, "bir ters bir düz" "haroşa" "sık iğne" ve "dolgu" ile, bir giyecek veya bir örtü hazırlamak en az bir bilgisayar programı hazırlamak kadar yetenek ve zeka gerektirir. Belki de, "bu da işmi canım, hem ne gereği var bunlarla uğraşmaya, hazırları satılıyor ne güzel" şeklinde müstehzi bir tavırla karşılandıkları için bu sanat şaheserleri, utangaçlıklarından olsa gerek genelde sandıklarda saklanır. Ve hep özel günlerde ve hep kıymet bilenler için sergilenir.