Her yeni lider ve kurum üslubuyla siyasete yeni renk, alışkanlık ve tadlar getiriyor. Siyasal gelenek bir yandan demokratikleşme ile merkezde, öte yanda da kişisel ilişkilerle çevrede değişip gelişiyor. Ne var ki bu değişimin merkezdeki kısmı gözlemlenmekle beraber çevrenin izlediği seyir, çoğu kez dikkatten kaçıyor.

Bugünlerde de çevrede, böylesine önemli bir siyasal inşa faaliyeti yaşanıyor. Ama bu kez merkezin olup bitenlere bigane kalması gibi bir risk yok çünkü; sözkonusu değişim bizzat merkezdeki bir el tarafından yönlendiriliyor. Tayip Erdoğan'ın eli tarafından…

Bazıları, Başbakan'ın çadırlarda ve fakir evlerinde iftar alışkanlığını belediyeden kalma sıradan bir alışkanlık olarak görüyor olabilir ama Erdoğan iftar programlarıyla sadece insanların gönlünü almakla kalmıyor, yeni bir siyaset zemini de yaratıyor. Ülkenin başbakanıyla ülke insanları arasında dolaysız ve içten; sarsılması çok güç bir bağ kuruluyor.

Öte yandan bu yemeklerde, siyaseti fersah fersah aşan, yaşayanların tarif etmekte zorlandığı son derece duygusal sahneler yaşanıyor. Gözler doluyor, dudaklar titriyor.

İşte böyle….

Başbakan, geçtiğimiz hafta ortasında Emine hanımla birlikte yanlarına Ankara Milletvekili Faruk Koca ve eşi Zeliha hanımı da alarak bir komşusuna iftar yemeğine gitti. Çevredekilerin şaşkın ve hayret dolu bakışları altında yürüyüp geçti ve SSK emeklisi Yaşar Gezer'in evinin kapısını çaldı.

Aile, başbakanın geleceğinden haberdardı ama heyecan bir türlü bastırılamıyordu. Heyecandan öte, kapıdan girenin bir başbakan olabileceğine bir türlü inanamamanın verdiği şaşkınlık hali bir türlü atılamıyordu. Böylesine önemli bir misafiri coşkuyla karşılamak, kabına sığmamak lazımdı ama bu bir türlü gerçekleşemiyordu.

Salona geçildi… O sırada ezan da okunduğu için yemekten önce akşam namazı kılındı. Ve yemek başladı. Ama nasıl?.. Başbakan ve yanındakiler oruçlarını açıp yemeğe başladıktan bir süre sonra başlarını kaldırdıklarında karşılarında; heyecandan tutulmuş, ellerini kaşığa bile götüremeyen ev sahiplerini gördüler. "Buyurun yiyin lütfen!..." Söylemesi kolay ama yiyebilmek ne mümkün! Masada bir başbakan var ve bu ev sahipleri için asla uyanmak istemeyecekleri bir rüyadan başka bir şey değil. Yemeğin sırası mı!

Sonra… Diller yavaş yavaş çözülüyor. Ailenin hanımı, Tayyip beyi istisnasız her sabah camdan bakarak, el sallayarak yolcu ettiğini anlatıyor. Anne birgün cama gelememişse kızı mutlaka bu görevi yerine getiriyor. El sallıyor, dua ediyor. Başbakan da onlara el sallıyor ve öyle yola koyuluyor. Kadın, "Sayın Başbakan'ım bize üç defa el sallamadın …" diyor. "Biliyorum" diyor başbakan, "hakkınızı helal edin, dalmışım." Cevap geliyor: "Ne önemi var. Biz zaten o gün çok meşgul olduğunuzu biliyorduk. Daha arabaya binmeden elinizdeki evraklara bakıyordunuz. Kızımla kendi kendimize "bugün başbakanımız çok meşgul" dedik…"

Yaşar bey "annem de sizin duacınız" diyor. Anne, memlekette… Hemen telefon çevriliyor. Telefonda başbakan, teyze şaşkın, ağlıyor. "Kuzum" diye hitap ediyor Erdoğan'a. "Sabah akşam senin için Alllah'a yakarıyorum. Sen attan düşünce sabaha kadar ağlayıp, dualar ettim" diyor.

Sonra ev dolup taşmaya başlıyor. Apartmanda herkes eve doluyor. Bir başka komşu kadın anlatıyor. Daha ortada seçimler yokken, Siirt'ten seçilmek akla bile gelmezken, Erdoğan'ın başbakanlığına Siirt'teki bir adakla şükür etmeye niyetlenmiş bir kadının hikayesi dökülüyor dudaklarından.

"Siz cezaevindeyken Allah' dua ettim. Oradan çıkıp başımıza geçtiğinizde Siirt'e, Veysel Karani'ye gidip kurban kesmek için söz verdim. Çıkınca babam bu sözümü hatırlattı. Ona 'hele bir de başımıza geçsin' dedim. Şükürler olsun o günleri de gördük, sonra gittim Siirt'e kurbanımı kestim. Seni bize sevdiren Allah'a şükürler olsun."

Cümle bitiyor, herkes ağlamaya başlıyor. O akşam, evdeki herkes ağlıyor. Misafir de ev sahibi de… Ve Erdoğan, arkasında dualar, omuzunda ise taşıdığı yük biraz daha ağırlaşarak evinin yolunu tutuyor.

MUSTAFA KARAALİOĞLU

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu