Bugün bayram... Acılı bir Ramazan ayını geride bıraktık. Elli insanımızı, temel hedefi tam da anlaşılamayan bir terör serisine kurban verdik. Yüzlerce yaralı, milyonlarca dolar zarar ziyan. Kaybettiklerimizden bir kısmının dudaklarında oruç kuruluğu vardı hayatlarının son nefeslerini verdiklerinde. Dehşeti yaşadığı halde geride kalanlarsa tadını çıkaramayacak bayramın.

Yine de külleniyor bütün acılar zamanla. Hele bizimki gibi "adam sen de" sözünü şiar edinmiş bir millet, bayağı başarılı sayılabilir unutma hususunda. Oysa unutulmaması gereken bir tecrübe yaşadık. Bugüne kadar hep başkalarının acılarını seyretmiştik TV kanallarında. Başkalarının gözyaşları, başkalarının kanları akarken, güvenli koltuklarımızın rahat ve huzurlu kucağında bu trajedilerin bir filmlik etkisi olabilirdi ancak. Bu ülkenin güneydoğusunda yaşananlar bile puslu bir camın ötesiydi çoğumuz için.

Biliyorum, bunu kendi acısını bile hızla küllendiren insanımıza tavsiye etmek zor, ama unutmamalıyız başkalarının acılarını da. Kaç kişinin hatırında şimdi artık, yirmi yıl önce İsrail ordusunun gözü önünde, Lübnanlı Falanjistlerin Sabra ve Şatilla kamplarında kadın, ihtiyar, çocuk demeden yaptıkları katliam? Veya Orta Afrika'da bir gün bile tokluğa yanaşamamış olan yüz binlerin açlık rengine bürünmüş olan ölümle dansları? Kosova ve Bosna'da açılan toplu mezarlar? Batı Afrika'da bir milyona yakın insanın kanına giren kabile savaşları? Kıbrıs'ta küvetinde kurşunlanan bebekler? Doğu Türkistan diye bir yer vardı biliyor muydunuz? Hama ve Halepçe şehirlerini anımsıyor musunuz? Bugün Cezayir'de neler oluyor bilen var mı, Allah aşkına? Çeçenistan ve Keşmir unutulmuş coğrafyalar değil mi bugün artık? Belene Kampı diye bir yer vardı hatırlıyor musunuz Bulgaristan'da? 11 Eylül'ün sıcaklığı kalmadıysa da görüntüleri hala yansımakta televizyonlarda, peki ya Oklahama? Daha 1980'lere kadar ikinci sınıf vatandaşlıktan kurtulamamış olan siyahların ve Kızılderililerin şu medeni beyazlardan çektikleri? İrlandalıların İngilizlerden, İngilizlerin IRA'dan çektikleri? Stalin diye biri göçmüştü bu dünyadan, hani Putin'in birkaç nesil öncesinden selefi; hatırlıyor musunuz onu? Bugün Sibirya'da kemiklerini buluyorlar onun döneminde Kırım'dan sürülen Türklerin. Unutturulmuyor tabii Hitler'in gaz odaları, ama oralarda on binlerce çingenenin de yok edildiği fazlaca önemsenmiyor nedense. İtalyanların sadece mafyada değil, Libyalıları katletmede de mahir olduğunu fazla yazmıyor, kitaplar da. Kanuni Sultan Süleyman, Yahudileri kurtarabilmiş İspanya'da Hıristiyanların zulmünden, peki soran var mı hiç Endülüs'teki Müslüman nüfusun bugün nerede olduğunu?

Sizlerden savaşları hatırlamanızı istemiyorum. Yukarıda bahsi geçen tüm olaylar, savaş ortamında da olsa, sivilleri hedef alan eylemler. Bunların bir kısmı tedhiş amacına yönelik terör eylemi, bir kısmı nefretin bilediği bir hedefleme, bir kısmı ise alenen soykırım maksadı güdüyor. Bunların tarih boyunca yaşanmış olması ve bundan sonra da yaşanacağı gerçeği, bizim, yani geride kalabilenlerin, insanlık tarihi boyunca başkalarının acılarından, akan kanlarından ve ölümlerinden zerrece ders almadığını gösterir. Medeniyet dediğimiz şey, tedhişin, terörün, yıkımın, soykırımın adını ve şeklini değiştirdi sadece.

Bugün bayram...

Üstelik kimilerimizin uygun gördüğü şekliyle Şeker Bayramı...

Şüphesiz ki, bayramlar sevinçlerin ve neşelerin yaşandığı zamanlar olacaktır. Gündelik şehir hayatımızda bir türlü yer veremediğimiz akrabaların gönlünün alındığı ve belki de biraz tatil kaçamağı yapabileceğimiz özel günler bunlar.

Mutluluk ve neşe tablosuna turp sıkıyor değilim. İnanın gerçek mutluluk, acıları paylaşınca yaşanıyor. Bu bayram, biraz vakit ayırıp acıyı yaşayanları ziyaret edin, acılarını paylaşın. Göreceksiniz, hem onları mutlu edecek, hem de kendinizi mesut hissedeceksiniz. Gece yatağınızda hiç bugüne dek olmadığı kadar rahat bir uyku uyuyacaksınız.

Gidin huzur evlerine, yurtlara, yuvalara, hastanelere, hapishanelere, aşevlerine. Gidin fukara sofralarına, muhacirlerin barakalarına. Evsizleri bulun, çocukları bir günlüğüne kurtarın sokaklardan. Ulaşın Filistinlilere ve Çeçenlere. Uzatın ellerinizi açlara. Bir yığın dernek var, nasılını bilmiyorsanız, çalın onların kapılarını.

Acıları unutmayın, acıları paylaşın, mutlu olun.

İşte size sivil toplum, işte size sivil tepki.

MELİKŞAH UTKU

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu