İsminin kışkırtıcılığı, konusunun bakirliği nedeniyle aylardır merakla beklenen The İmam nihayet gösterimde. 'Cemaat'ini sinema salonlarına bekliyor. Bir milyon dolara mal edilen, senaryosu son dönemin dikkatle takip edilen yazarlarından Ömer Lütfü Mete'nin kaleminden, rejisi altı yıldır film çekmeyen Milli Sinema ekolünden İsmail Güneş'in elinden çıkan, başrol oyunculuğunu ise 'yeşil pop'un popüler isimlerinden Eşref Ziya'nın üstlendiği The İmam, hayli iddialı bir yapım. Yurtiçinde 110, yurtdışında 50 salonda gösterime girmesi filmin iddiasının göstergesi.

İddiası ve dikkate değer konusuyla merak uyandıran ve beklentiyi artıran film, yaşadığı / yaşayacağını varsaydığı toplumsal baskı nedeniyle İmam Hatipli olduğunu gizleyen birinin geçmişiyle yüzleşmesi etrafında, 'modern dindarlar'ın hem kentte hem de taşrada 'öteki' olarak görülmesini, sorunlarını, çelişkilerini işliyor. Alttan alta kulaktan dolma bilgilerle yanlış öğrenilen, batıl inançlarla birbirine karışan dine karşı sağlıklı bir din eğitiminin gerekliliğine vurgu yapıyor. Bunu da bir ideolojiye yaslanmadan ve mesaj kaygısı gütmeden, her şeyin görüntüden ibaret olmadığını vurgulayarak yapmayı deniyor.

Peki bunda başarılı oluyor mu?

Bu sorunun cevabı ne yazık ki pek de olumlu değil.

Hareket noktası sağlam, teşhisleri isabetli, iyi tasarlanmış ancak kötü kotarılmış bir film bana göre The İmam.

Niyetini sinemasal dile tercüme edemediği; kalıplara sıkıştırılmış kişiler karaktere bürünemediği, hikayenin altı doldurulamadığı ve konuşmalar çoğunlukla iç baydığı için beklentiyi boşa çıkarıyor sonuç. The İmam, açı, kadraj, ışık, renkler, dekor, aksesuar ve elbette oyunculuk açısından bir sinema filminden daha çok, bir televizyon dizisine yakın duruyor.

Önyargılardan, şablonlardan en fazla etkilenen 'İmam hatipli olma hali'ni anlatan bu ilk filmde, şablonlara yer verilmediğini de zannetmeyin sakın. Çünkü The İmam, derdini tam olarak şablonlara yaslanarak anlatıyor. O yüzden de filmi sürükleyen iki ana kahraman, derin görünümlü ama tek boyutlu birer karikatürden ibaret kalıyor.

Bunlardan ilki The İmam; yani İmam Hatip öğrencisiyken başka liselerde okuyan kızlar tarafından 'ölü yıkayıcısı' diye 'aşağılanan', yaşadığı travmayla baş edebilmenin tek yolunu geçmişini gizlemekte ve hatta Emrullah Hacıoğlu olan adını Emre Baykara olarak değiştirmekte bulan bilgisayar mühendisi genç bir adam. Modern bir hayat sürüyor, Harley Davidson marka motosiklete biniyor ve saçlarını rüzgara veriyor. Çocuklara camide hem Elif-Be, hem bilgisayar öğretiyor.

Diğeri ise Turhan Selçuk karikatürlerinden fırlamış tipik bir yobaz. Konuşurken ağzının kenarında köpükler biriken Hacı Feyzullah cehaletini öfkeyle, asık suratını sünnet kesimli sakallarıyla kapatıyor. Tabii ki şalvar giyiyor ve takke takıyor. Elinde de tespih. Sürekli aşağıladığı karısını sopayla döverken, çocuk olmasına izin vermediği oğlunu fiziksel ve duygusal şiddet marifetiyle hafız olmaya zorluyor.

Kahramanlarının yolunu taşrada bir köy camiinde kesiştiren The İmam, izleyiciye 'eğitilmemiş, yobaz dindar' ile 'İmam Hatipte eğitilmiş modern dindar' arasındaki farkın öyle 7'yle falan sınırlı olmayıp, saymakla bitmeyecek kadar çok olduğunu göstermiş oluyor. İdeolojik hiçbir kaygısı olmadığı açıklanan filmden böylece amaç dışı şöyle bir mesaj da çıkıyor: "Kompleksli falan olsa da Emre Baykara, Hacı Feyzullah'tan iyidir. İmam Hatip Liselerinin kaldırılmasını isteyenler bunu bir kez daha düşünsünler."

Üniversitedeki başörtüsü yasaklarına dair ufacık bir göndermenin 'bu da bulunsun' diye sokuşturulduğu filmdeki tekrarlar ise resmen iç bayıyor. Özellikle Deli İsmail'in "buradan böyle gideceksin, Darende'ye varacaksın..." diye başlayan uzunca repliğinin belki 40 kere tekrar edilmesi, sabrı sınanan izleyiciyi 40'lara, 7'lere karışabilir hale sokuyor.

FADİME ÖZKAN

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu

Online İlan