Ana Sayfa
Gündem
Politika
Ekonomi
Dünya
Aktüel
Spor
Yazarlar
Televizyon
Sağlık
Son Dakika
657'liler Ailesi
Ankara'da Şafak
Bilişim
Çalışanın Sesi
Diziler
Düşünce Gündemi
İzdüşüm
Kültür-Sanat
Okur Sözcüsü
Röportaj
Sinema
Yemek
Zamanda Yolculuk
Bize Yazın
Abone Formu
Temsilcilikler
Reklam
Künye
Arşiv

Yeni Şafak'ta Ara

	İhsan DENİZ ideniz@yenisafak.com.tr

30 yıldır günde 2-3 paket sigara içen bir tiryakinin, 2,5 aydır sigara içmemesine rağmen, içinde, sigarayı bıraktığına dair kuvvetli bir his uyanmamasının ve dolayısıyla bu hususta net bir kanaate ulaşamamasının sebebi ne olabilir?

Sigarayı bıraktığına veya bırakacağına 'inanmaması' mı?..

Sigarayı bırakmak 'istememesi' mi?..

Nasılsa yeniden başlarım diyerek, kendini kandırmak yoluna sapmaması mı?..

Kendine vâkî güvensizlik mi?..

...

Bendeniz daha ziyade ikinci şıkka ağırlık veriyorum. Zira, inanıyorum ki, sigarayı bırakmak isteyen herkes bu mereti terk edebilir.. "Yahu, istiyorum ama bırakamıyorum" lâfı, kimse kusura bakmasın ama, tam bir martavaldır..

Örneğin, "İçersen, 6 ay sonra bacağını kesmek zorunda kalacağız!" uyarısını hiç kaale almayacak kaç babayiğit var aramızda? Ya da "İçmeyi sürdürürsen beyin damarların tıkanır, felç olursun!" tehdidine boyun eğmeyecek kaç kahraman? (Bizim Ali Özden, böylelerinin de var olduğunu söyledi. Doğrudur, inanırım. Sigara yüzünden kollarını ve bacaklarını kaybederek, âdeta kütüğe dönmüş şahısları ben de hatırlıyorum elbette. Ama o, başka bir şey..)

Kaldı ki, ben, 'sigarayı bırakmak' gibi bir kararın neticesi üzerine içmiyor değilim. 'Bırakmamak' üzere içmiyorum!.. Yani yeniden başlamayı, yani bırakmamayı düşündüğüm için bir süreliğine ara vermiş bulunuyorum.

Evet, kendime göre de 'sağlam'(!) mazeretlerim var:

Yıllar sonra sigarayı bırakan ya da bir süreliğine de olsa sigara içmeyenlerin karşılaştığı ilk ve öncelikli 'sorun', hızla kilo alma handikapıdır. Vücut, sanki müthiş bir 'açlık' hissiyle donanmış gibidir. Sigarayı bırakan, neredeyse, her gördüğü yiyeceğe âdeta saldırmak ister. Doymak bilmez..

Tıpkı benim gibi, benim başıma geldiği gibi..

Evet, 2,5 aydır sigara içmiyorum ve bunun 'bedeli' olarak 8 kilo almış bulunuyorum. Öğün sayım, (aralardaki atıştırmalar hariç) dörde-beşe çıktı. Zaten iştahım yerinde.. Aynı öğünde bir lokantadan çıkıp diğerine girdiğim oluyor. Tam bir obezite hâli sizin anlayacağınız.. Lâf aramızda, sigaradan olmadık ama, böyle giderse galiba bu fazla kilolar yüzünden tıknefes olacağız.

Yazı yazarken çok fazla sigara içen biri olarak en büyük endişem, sigarasız bu işi nasıl kotaracağım noktasıydı. İlk başlarda biraz tuhaf bir süreçti yaşanan ama, doğrusu, korktuğum başıma gelmedi. Yani en azından yazı yazarken, bu tür yazıları yazarken..

Ya şiir?..

Hiç teşebbüs etmedim! Esasen, şiir yazmaya teşebbüs edebilecek bir psikoloji, bir rûh hâli taşımadım o günden bugüne.. Hiç düşünmedim şiiri, tabir caizse, kaçtım! Doğrusu, sigarasız, nasıl şiir ya-zabileceğimi bilmiyorum. Galiba, biraz da 'şiire teşebbüs etmek'ten korkuyorum!

Geçen hafta, kadim dostum Avukat Kerim Yeşilkaya telefon etti: Dayan, 6 ay sonra sigarasız hayatın güzellikleriyle karşılaşacaksın, dedi.. Ben de tam aksine 2 aydır hayatı tatsız-tuzsuz bulduğumu, muhtemelen, 6 ay sonra belki daha da tatsız ve tuzsuz bulacağımı ifade ettim.

Ara sıra mırıldanıyorum: Şiir yazmama engel olacaksa (Velev ki, benim 'kuruntum' olsun!) başlarım ben böyle sigarasızlığa!..

Geri dön

Yazdır

Yukarı