Rize'nin İkizdere İlçesi'ne bağlı Ortaköy'de, muhtarın evinin dışındaki hiçbir evde televizyon bulunmuyor. İkizdere'ye 23 kilometre uzaklıktaki ilçenin en yüksek köylerinden biri olan, 200 kişinin yaşadığı 50 hanelik Ortaköy'e, uzun ve yorucu bir yolcuktan sonra ancak ulaşılabiliyor. 1972 yılında büyük bir yangın geçiren, evlerin büyük bir bölümü tamamen yanan köy, devletin yardımıyla 1977 yılında yeniden kurulunca; dönemin ihtiyar heyeti, köye televizyon sokmamayı kararlaştırıyor.

Muhabbet bitmesin diye

İç Anadolu Bölgesi köylerini andıran bir yerleşime sahip Ortaköy'de aileler iç içe yaşıyorlar. "Biz birbirimizi zaten 5-6 ayda bir görüyoruz" diyen köy sakinlerinden Ahmet Kumbasar (67), köylerine elektriğin 1987 yılında geldiğini, ama kendilerinin daha önceden evlerine televizyon sokmama kararı aldıklarını anlatıyor. Kumbasar, "Köyümüzde kışın çok az insan kalıyor. İlkbahar gelince, insanlar tekrar köylerine dönmeye başlıyorlar. Televizyonun aramızdaki ilişkileri etkilememesi için de köyümüze televizyon sokmuyoruz" diyor.

Köy halkından Muhittin Kumbasar (66), köyde yaşayan ailelerin çoğunun birbirleriyle akraba olduğuna işaret ederek, şunları anlatıyor: "Köyümüzde kışın kalan 5-6 ailenin dışındakiler İstanbul, Ankara ve Samsun gibi büyük şehirlerde yaşıyorlar. Bu yüzden çok sık görüşemiyoruz. Yaz aylarında toplandığımız köyde bu hasretimizi gideriyoruz. Devamlı birbirimizin evinde toplanıp sohbet ediyoruz. Televizyonu da hiç aramıyoruz. Çünkü televizyon olursa bu dostluk ve muhabbetin kaybolacağından korkuyoruz."

Komşuluk ilişkileri bozulmadı

Köy Muhtarı Ömer Kumbasar da, köyde sadece kendi evinde bir televizyon olduğunu, onu da 3 yıl önce aldıklarını belirterek, şunları söylüyor: "Otuz yıl önce 250 haneli olan köyümüzde sürekli göç sonucu insana hasret kalacak duruma geldik. Yaz aylarında şehirlerde yaşayan insanlarımız tatillerini köylerinde geçirmek için buraya geliyorlar. Her gün bir araya gelip eski komşuluk ilişkilerimizi yaşamaya çalışıyoruz."

Her gece bir evde sohbet

Köydeki tek televizyon muhtarın evinde. Bu televizyondan günlük haberleri seyrettiklerini belirten köy halkı, "Her gece birimizin evinde toplanıp sohbet ediyoruz. Bu sohbetlerimiz bazen sabahlara kadar devam ediyor. Türkiye'de yaşanan ekonomik sorunları şehirlerden gelenlerden öğreniyoruz. Köyde kafamızı dinliyoruz, dolar yükselmiş, borsa düşmüş bu tür haberler bizi pek fazla ilgilendirmiyor" diyorlar.

Köyde yaşayan gençler de, geceleri yaşlılardan ayrı olarak başka bir evde toplanırken, gündüzleri ise çeşitli kamplar ve eğlenceler düzenliyorlar. Sinan Kumbasar adlı genç (27), köye geldikten sonra kendisinin de televizyon seyretmediğini ve bu durumdan fazla etkilenmediğini belirtiyor. Sinan, "Köyde büyükler tarafından sürdürülen televizyon seyretmeme geleneği sayesinde, dışarıda her gün televizyon seyreden insanlar köye geldikten sonra televizyon seyretmek istemiyorlar. Gençler olarak biraraya gelip, çeşitli sosyal aktivitelere katılıyoruz" diye konuşuyor.

Yasağı delen koyunu keser

Kadınlar televizyonun köylerinde seyredilmemesinden hiç şikayet etmiyor ve televizyonu aramadıklarını belirtiyorlar. Hava güzel olduğu zaman dışarıda biraraya gelerek sohbet ettiklerini ve çeşitli işlerle uğraştıklarını anlatan kadınlar, "En güzel eğlencemiz sohbet. Bu da bize yetiyor. Televizyon olsa şimdiki gibi dostluk ve komşuluk gelişemez. Onun için bu geleneğin sürdürülmesini istiyoruz" diyorlar.

Köye televizyon sokmama yasağını bugüne kadar hiç kimsenin bozmadığını belirten köylüler, eğer böyle bir şey olursa onun da cezası olduğunu, yasağı delen kişinin köylülere koyun kesip yedireceğini söylüyorlar.

Köyün en çarpıcı özellikleri arasında ise bütün evlerde teknolojinin tüm olanaklarının yer alması. Köydeki evlerin hemen hemen tamamında televizyon dışında, çamaşır makinesi, buzdolabı, fırın ve şofben gibi beyaz eşya ürünleri bulunuyor.