Yine Mayıs ayı geldi. Her mayıs ayında edebiyat alemini, fikir ve inanç dünyasını bir Necip Fazıl heyecânı sarmaya başlar.. Çünkü rahmetli Üstad, 26 Mayıs 1905'te doğmuş, 25 Mayıs 1983'te Hakka yürümüş, 26 Mayıs 1983 günü de toprağa emanet edilmiştir. Doğumuyla toprağa verilişinin Mayıs'ın aynı gününe rastlamasında ne gibi bir hikmet olduğunu bilmiyoruz ama, bu tesadüf hakkında düşünmekten de kendimizi alamıyoruz...

Kırlardaki çobandan, Çankaya'daki Cumhurbaşkanına kadar bu memleketteki herkes bilir ki Necib Fazıl Kısakürek; saf şiiri, som altından imal edilmiş şiiri bulmuş ve onu bol miktarda imal ederek edebiyat alemine, hassas ve halis ruhların üzerine yıllarca döküp durmuştur.. 1920'li yıllardan 1980'li yıllara kadar bu milletin gönlünü ve fikrini besleyip durmuştur..

1952 yılında çıkardığı günlük gazetede, o zamanlar gazetelerin (haftada bir) tertiplediği (edebiyat sayfası)nı idare etmekte idim.. Gazetenin muhtelif bölümlerini dolaşırken benim masaya da uğrar, yazılara ve sayfaya bakar, bazan takdir ve teşcî eden sözler söyler, bazan da tenkid eden şeyler söylerdi.. Keyfi yerinde olduğu zamanlarda bana takılmadan geçmez, ikide bir: -"Hah, derdi, edebiyat!.. edebiyat!.. edebiyat neymiş!.. iş felsefedir.. Felsefesiz edebiyat mı olurmuş.. sayfaya felsefe koy.. felsefe!." derdi.. Mâlumdur ki Üstad, darülfünunun felsefe şubesinde okuduğu gibi, Paris'e Sorbon Üniversitesine felsefe tahsilini ikmal etmek için gönderilmiştir.. Felsefeci ve ruhiyat profesörü Mustafa Şekip Tunç 1953 yılında, kendisiyle yaptığım bir mülâkat esnasında söylemişti:

"..Ben o vakitler, hem darülfünunda hocayım, hem de Yüksek Muallim Mektebi müdürüyüm.. Necip Fazıl bir gün odama geldi (beni Paris'e gönderin.. Paris'e.. ille de Paris'e!..) diye tepinmeye başladı.. Nihayet bir çaresini bulduk.. gönderdik.. Biz onunla (talebe-hoca)dan ziyade ağabey-kardeş, baba-evlad gibiydik.." ve ilâve etmişti: "-Şâir, becerikliliğini ve hırçınlığını Girit'li olan annesinden, iman ve ruh kuvvetini de Maraşlı olan babasından tevarüs etmiştir. (Miras olarak almıştır.)"

1958'de vefat eden Mustafa Şekip Tunç, Türk fikir dünyasını felsefe ve ruhiyat sâhalarında besleyen ve zenginleştiren bir ilim adamı idi. Kendisi İsviçre'de pedagoji ve psikoloji tahsil etmiş, ölünceye kadar da İstanbul Üniversitesi'nde hocalık etmiştir.. Üstad'ın çıkardığı Ağaç ve Büyük Doğu dergilerinde sayısız makale yayınlamıştır..

Necip Fazıl Bey, felsefenin edebiyata tekaddüm etmesi gerektiğini söylerken elbette haksız değildi.. Çünkü felsefe bir nevî, insan aklının temsilcisi sayılabilecek bir kavramdır; ayni zamanda iman ve dinle içiçe, yahut onlarla ayni kumaştan bir idrâk mekanizmasıdır.. Edebiyat ise idrâke ve akla dayanmadan yapılabilecek birşey değildir.. Yani felsefi düşüncelere istinad etmeden fikrin ve sözün güzelliğine varmak, insan kalbini harekete getiren sözler söylemek mümkün değildir.. İşte bu sebeble olsa gerektir ki, Üstad'ın dostları, yahut sık görüştüğü kimseler, dâima fikir ve felsefe tarafı ağır basan şahsiyetlerden mürekkep olmuştur.. Mareşal Çakmak'ın damadı Burhan Toprak, Mustafa Şekip Tunç, Tarihçi Emin Ali Çaylı, felsefeci Hamdi Ragıb Atademir, felsefeci Hamdi Akverdi, romancı Nahid Sırrı Örik, ilâhiyatçı ve tarihçi Raif Ogan, fizikçi mütefekkir Salih Murat Uzdilek, Ziyaeddin Fahri Fındıkoğlu, Sedat Zeki Örs... ve daha burada saymaya imkân bulamadığımız, düşünce kudreti olan birçok edebiyatçı ve entellektüel bunlar arasındadır.. Fakat derhal şunu söyleyelim ki, Necip Fazıl Kısakürek, etrafındaki bu çeşit aydınlara ve sanatkârlara rağmen, hiç şüphesiz, bir "yalnız adam"dır. Çünkü o, sıra sıra dizilmiş değişik seviyedeki dağlar içinde en yüksek zirvelerden birisini teşkil eden bir yücedağdır...