- Bu vazoyu buraya kim komuş?

- Kim komuşsa komuş, güzelce konmuş işte vazo. Üstelik içinde çiçekler de var. Haydi kokla!

*

- Hiç iğne buraya konur mu kızım? Allah korusun, ya birine batsa?

- Unutmuşum anne. Kusura bakma! Ver de yerine koyayım.

- İğnenin bile konduğu, konacağı bir yer var da.

- Lutfen anne! Başlama yine!

*

- Mini mini bir kuş donmuştu,

Pencereme konmuştu.

Aldım onu içeriye,

Cik cik cik ötsün diye.

- Kuşu pencerene kim komuş kız?

- Kim koyacak, kendisi konmuş. Kuşlar uçar akıllım! Sonra da konarlar.

- Sen nereye konacaksın?

- Ben kuş değilim ki. Ne uçabilirim, ne konabilirim ben.

- Biliyor musun, seni kimse adam yerine komuyormuş!

- Öyleyse ben de adam yerine konayım!

- Nasıl becereceksin bunu?

- Zor mu?

- Evet, kolay değil.

- Adam oldum mu adam yerine konurum, değil mi?

- Konar mısın, konur musun?

- Önce ben konarım, sonra başkalarınca da konurum oraya.

- Hani kuş değildin, nasıl konacaksın?

- Artık kuş olabileceğimi düşünüyorum.

- İyi uçuşlar!

- Teşekkür ederim.

- Hişt!

- Efendim?

- 'Donmuş kuş' pencereye nasıl konabildi?

- Akıllım, 'mini mini bir kuş donmuştu' demek, 'küçük bir kuş çok üşümüştü' demektir.

- Peki, öyle olsun.

- Başka ne olsun?

- İyilik olsun, sağlık olsun.

- Âmin diyeyim mi?

- De!

- Âmin!

- Âferin!

- Neden?

- Söz dinlediğin için.

- Dinlemek, gereğini yapmak oluyor, öyle mi?

- Evet, öyle.

- Bir dondurmayı hak ettim mi?

- Bakalım, dondurma parası konmuş mu cebimize?

Künye

Temsilcilikler

AboneFormu

MesajFormu