Dün AKP'nin önündeki ana soruna, "siyasi alana toplumsal meşruiyet çerçevesinde sahip çıkma" meselesine değinmiş, Irak'a asker göndermeden YÖK meselesine her konunun temelde bu soruna gönderme yaptığını söylemiş ve AKP'nin kendini bildiği takdirde şu an bu yolu açabilecek yegane siyasi aktör olduğunu belirtmiştik.

Konuya, dillerden hiç düşmeyen AKP kimliğiyle devam edelim.

Her öykünün bir başlangıcı vardır ve her siyasi öykünün toplumsal bir temeli bulunur.

AKP'nin geldiği nokta ve söylemi açısından yapılan tartışmalar, böyle bir öykü ve temel içinde okunup ele alınmalı…

14 Mayıs 2000 tarihi bu öykünün başlangıçtaki kritik kilometre taşlarından birisiydi.

Bu tarihte FP kendi içinde ilk kez bir yarışmaya tanık olmuş, daha sonra AKP'yi kuracak yenilikçiler Abdullah Gül önderliğinde seçimleri kıl payı kaybetmişlerdi.

15 Mayıs günü yenilikçilerin siyasi mekanı işlevini gören Politik Araştırmalar Merkezi'nde ortak tespit şuydu:

"Sonuç yenilikçiler için bir siyasi zafer, FP geleneği için de bir devrimdir…"

Abdullah Gül, kongreye hazırlanırken farklı strateji izlediğini söylüyordu. Gerçekten de teşkilat içinde Gül ve arkadaşlarının işledikleri temalar; "tek adam ve doğal rehber zihniyetine karşı, faydacılık karşısında ilkeyi savunan, İslam ve siyaset arasına mesafe konmasını talep eden, çağ ile kucaklaşmanın altını çizen, merkeziyetçiliği eleştiren" temalardı.

Çatlama esaslı olmuştu.

Olmakla da kalmamış; toplumsal olan beklenenden daha süratli ve etkin biçimde içe kapalı faydacı siyasete galebe çalmış, onun cenderesinden çıkmış ve toplumsal nitelikli bir siyasileşmenin önünü açmıştı.

İki farklı siyasi anlayışın yarışması, İslami kesim ya da İslami hareket tarafından oluşturulan toplumsal ve siyasi alanın kendi içinde yaşadığı farklılaşmanın açık bir yansımasıydı.

Başka bir deyişle bu toplumsal yapı, iktidar deneyimi ile hız kazanıp, İslam-siyaset, İslam-toplum kanallarının hem çeşitlenmesi hem dünyevileşmesiyle tanımlanabilecek; değişimle üreyen, değişimi talep eden bir yapı haline gelmeye yüz tutmuştu. Çatıştığı ise MSP-RP-FP geleneğinin tekçi siyasi geleneğiydi.

Bu önemli bir noktadır. MSP-RP tipi partilerin, İslami duyarlılığı yüksek tüm kesimleri doğrudan ya da dolaylı, nedenlerle ya da sonuçlarla etkileyip yönlendirdiği göz önüne alınırsa; FP içindeki gelişmelerin kendi doğal sınırını aştığı, "İslam-siyaset ilişkisini", oradan hareketle tüm Türkiye'yi kuşattığı görülür.

3 Kasım tarihinde bu öykü ulaşabileceği en olumlu noktaya vardı.

Peki anlam nerede?

1. 28 Şubat mantığını savunanlara ders verircesine toplumsal nitelikli siyasetin gücünün kanıtlanması.

2. Yerel değerler alanında yaşanan iyi huylu krizin dışa vurumu, Erbakan'ı bile süpürecek kadar ciddi ve önemli bir değişim dalgasının varlığı...

3. Toplumsal nitelikli olanın devingen olduğunu göstermesi, devingenliğin, yani içeriden gelecek değişimin kalıcı ve yaratıcı olduğuna işaret etmesi...

4. Siyasi beklentilerin yerini ve önemini, tek kişiye ve tek zihniyete endekslenmeyecek kadar toplumsal nitelikli olduğunu ortaya koyması.

5. Hepsinden önemlisi, meşruiyetini toplumdan ve toplumsal tabandan alarak büyüme...

Bunlar önemli?

Çünkü toplum ve toplumsal gruplar içinde farklılaşmasının önemine, "bireyselleşmenin cemaatçi baskıya başkaldırması"na işaret ediyorlar. Çünkü İslam-toplum, İslam-siyaset ilişkilerinin alacağı güzergahın sistemdeki gerilimi azaltacak yönde hareketlendirebileceğine vurgu yapıyorlar. Çünkü "tüm partiler açısından kriz merkezli siyaset geleneği yerine ilkeyi öne alan siyasetin yeniden ivme kazanabileceği"ne gönderme yapıyorlar.

AKP bu yolu izlediği takdirde ülkenin kronik sorununun çözümüne katkıda bulunabilir...

Yeter ki, yukarıdaki sonuçları, özellikle bunların son iki maddesini hiç aklından çıkarmasın...

ALİ BAYRAMOĞLU

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu