EYÜP AYER
Hüseyin Akın birkaç senedir şiirde yeni arayışlar peşinde olduğunu hissettiren bir şair. 'Çöl Vaazları' kitabından sonra bu durumun özellikle tarz ve biçim açısından kendini gösterdiğini söyleyebiliriz. İlk bakışta, teknikle sınırlanmış bir arayış gibi gözükse de aslında şairin yaptığı, içeriğe dair belli bir imgesel yönelişin yansıtılması.

Akın"ın daha çok Kırklar ve Dergah dergilerinde yayımlanan yeni açılımlı, uzun soluklu şiirleri 'Kumaştan Çalan Terzi' adıyla Birun yayınlarından çıktı. Kapak resminde yer alan fotoğraf her ne kadar bir sosyal gerçekliği imliyorsa da, içerideki şiirler hiçte öyle değil. En azından, şairin son dört-beş yıldır yazdığı şiirlerin II. Yeni mecrasında aktığını dikkatli bir okuyucu fark edebilir. Kitabı baştan sona okuduğumuzda kolaylıkla, "bu kitap kader ve hayat karşısında bir tür yitirişler kitabıdır" diyebiliyoruz.

"Kumaştan Çalan Terzi" iki bölümden oluşuyor. I. Bölüm; "Sayılı Günler Koşusu", kendini ses ve söz olarak yenileyen bir şairi müjdeliyor. "Buradan Bakınca Gökyüzü" şiiri nazarımca, gelecek zamanların klasiği olmaya aday bir şiir. "Kurtlu Kiraz Hamamı" başlıklı ikinci bölüm ise; şairin eski alışkanlıklarıyla yeni temayüllerini birleştirdiği bir çizgide buluşuyor. Burada da şair ritm ve kafiyeyi klasik format ve konumundan çıkararak modern bir zemine yerleştirmeyi başarmış.

'Söyleme'nin bütün imkanlarını sonuna kadar kullanan Hüseyin Akın şiiri'nin yeni sıçramalar yapabilecek güç ve devinime sahip olduğunu teslim ederek, zarımı attığım 'Kumaştan Çalan Terzi' şiirinin şu dizelerine dikkat! Diyorum: "Eğninde eski bir yaz düşmüş kör bir makastan / Bir kere tutuştu mu bu şiirden geçmek zor / Eğilipte geçiyor biçtiği her kumaştan / Benim dilim varmıyor "şiir düştü" demeye / Terzi kumaştan çalmış ellerini seviyor."