Yeni oluşan sokaklardan biri; dar ve kısa. Sağında bir kooperatifin inşa ettiği bloklar, solunda başka bir kooperatifin inşa ettiği dört blok. İlk blokun giriş kapısının sağından ve solundan iki plastik boru, ihata duvarının üstüne yaklaşık 60 derecelik bir açıyla indirilmiş. Tuhaf ve çirkin bir görüntü. Bu borular, binanın çatısında biriken yağmur sularını yere indirmek için döşenen su boruları. Dördüncü kattan birinci kata kadar duvara yerleştirilmiş olarak indirilen bu iki borunun daha küçük olan zemin katın duvarına doğru kıvrılması ve oradan yere inmesi gerekirken, böyle açılarak göze batar, göze sokulur, göz çıkarır bir pervasızlıkla meydana çıkması; estetik kurallarına, güzellik duygusuna meydan okuması, olacak iş mi? Olmuş işte! Bu rezaletin sorumlusu kim? Müteahhit, taşeron, olukçu? Dış güçlerin, kıskanç komşuların, acımasız rakiplerin parmağı olabilir mi? Kim bilir?

İkinci, üçüncü, dördüncü bloklarda böyle bir çirkinlikle karşılaşmıyorsunuz. O yapıların çatıdan inmekte olan boruları, olması gerektiği gibi, duvarı izleyerek, kıvrılacağı yerde kıvrılarak yere kadar ulaşmış. İlk blokta karşımıza çıkan bu çirkinliğin, bilerek yapılmış olması mümkün mü? Hani, her şey kusursuz olmasın, kusursuz olursa nazar değebilir gibi bir düşünce? Kim bilir?

İhata duvarına uzatılmış o iki çirkin borunun önünden her geçişimde aynı rahatsızlığı hissettim. Bu duruma önceleri "boru realitesi" adını vermiştim. Çünkü bu bir "olgu", bir "gerçeklik" idi. Bu binanın, bu sokağın, bu ilçenin, bu ilin, bu bölgenin, bu ülkenin gerçeğiydi bu. Gerçeğimizin ekonomik, toplumsal, estetik, kültürel boyutları vardı elbette. Bu boyutların birbirleriyle ilişkileri, hangisinin neden, hangisinin sonuç olduğu, uzun ve dikkatli araştırmalarla ve tartışmalarla belki saptanabilirdi. Ama bu araştırma ve tartışmalarla vakit kaybetmek yerine, sağlıklı bir çift gözle duruma bakmak daha akıllıca bir davranış olurdu bence. Sağlıklı bir çift göz bulmak, o gözlerin bakmasını sağlamak kolay değildi tabii.

Binalardaki daireler yavaş yavaş dolmaya başladı. Zamanla "boru realitesi", benim gözümde "boru sorunu"na dönüşmeye başladı. Burada oturan insanlar, bu realiteyi bir sorun olarak algılamalı ve sorunu çözmeli diye düşünüyordum. Çözümü zor bir sorun değildi bu. Çünkü öteki üç blok, çözümü somut biçimde gösteren örnekler olarak oracıkta dizilmiş duruyordu işte.

Bir gün, ilk blokun ihata duvarının girişine; işlenmiş, süslenmiş, gösterişli ve güzel bir demir kapı takılmış olduğunu gördüm. Bu kapı, duvara uzatılmış plastik boruların çirkinliğini bir kat daha artırıyordu ve insana "Kel başa şimşir tarak!" deyimini hatırlatıyordu.

Bir süre sonra o borulardan birinin duvar üstünden kaldırılmış olduğunu gördüm. Şaştım. Durup bakınca başka bir tuhaflıkla karşılaştım; yukarıdan inen boru, duvarı izleyerek kıvrılacak yerde, yere dimdik indirilmişti. Eskisi kadar olmasa da çirkin bir görüntüydü bu da. Bu iyileştirmeyi o kadar emek verip yapan kişi, yaptığı işin yetersizliğini görmüyor muydu? Demek ki görmüyordu.

Nihayet, geçen akşamüzeri, duvar üstünde bir serum borusu gibi uzanan o tek borunun da oradan kaldırılmış olduğunu gördüm. Üstelik daha fazlasını da gördüm. Hem bu son boru, gerektiği gibi güzelce duvara yerleştirilmişti, hem de yere dik indirilmiş olan öteki boru düzeltilmiş, zemin kat duvarına yerleştirilmişti.

Bütün bu işlerin, aksaklıkların ve düzelişlerin, sorunların ve çözümlerin bendeniz sadece uzaktan izleyicisi oldum. Daha doğrusu öyle sanıyorum. Belki farkında olmadan, meselâ, oradan geçerken duvar üstüne uzatılmış borulara tuhaf tuhaf bakışım, olgunun, sorunun, daire sahiplerince fark edilmesine, dolayısıyla çözüm sürecine katkıda bulunmuştur. Kim bilir?

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu

Online İlan