Ana Sayfa
Gündem
Politika
Ekonomi
Dünya
Aktüel
Spor
Yazarlar
Televizyon
Sağlık
Bugünkü Yeni Şafak
Son Dakika
657'liler Ailesi
Bilişim
Çalışanın Sesi
Diziler
Düşünce Gündemi
İzdüşüm
Kültür-Sanat
Okur Sözcüsü
Röportaj
Sinema
Yemek
Zamanda Yolculuk
Bize Yazın
Abone Formu
Temsilcilikler
Reklam
Künye
Arşiv

Yeni Şafak'ta Ara

	Kürşat BUMİN kbumin@yenisafak.com.tr

Belediyelerin elinin para görmesi ve yetkilerinin artması yönetimde ademi merkeziyetçiliğin erdemine inananlar açısından tabii ki çok olumlu bir gelişme. Tahmin edeceğiniz gibi ben de bu takımın içinde yer alıyorum. Ve tabii ki belediyelerin özellikle Özal döneminde elde ettikleri bu imkan ve yetkilerin daha da artmasını istiyor ve diliyorum. Eski günleri hatırlayın; belediye başkanlığı görevininin de valiler tarafından üstlenildiği dönemlerin can sıkıcı merkeziyetçi zihniyetini hatırlayın... Ayrıca unutmayalım ki, sadece bizde değil koca Paris şehrinin seçilmiş bir belediye başkanı tarafından yönetilmesinin tarihi bile (Paris Komünü'nü saymazsak) şunun şurasında 30 yıllık bir tarihe sahip. Fransa'nın bugünkü cumhurbaşkanı siyasi kariyerine asıl olarak Paris Belediye başkanı olarak başlamamış mıydı? (Bu bilgiden hareketle "fikir cimnastiği" yapmak serbest!)

Bu tespitten kalkarak şunu da söyleyebiliriz: Seçilmiş "Başkanlar"ın şehirlerini daha mamur hale getirmek için büyük hayaller beslemeleri de bir yere kadar anlaşılabilir bir şey. Zaten dikkat edersiniz, belediye başkanı seçimlerinin arefesinde yapılan tartışmalar da asıl olarak artık bu "hayaller"in gerçekleştirilmesine yönelik "projeler"in tokuşturulması halinde cereyan etmektedir. Kimin kolunun altındaki dosya daha kabarık? Hangi başkan adayı daha "projeci" vesaire...

Ancak bu "projeci" ruh halininin de fazla abartılmaması gerekir. Çünkü sonuç olarak yapılacak iş ortaya sıfırdan başlayarak yeni bir "Babil" çıkartmak değildir. Şehir zaten belli artı ve eksileri ile ortada durduğundan, yapılacak iş tabii ki önce en acil ihtiyaçlara el atılmasıdır. Eğer önünüzde mücevher gibi derli toplu küçük bir şehir yoksa, bir zamanlar bizde de hakkında çok konuşulan "katılımcı belediyecilik" gibi hoş ama gerçekleşmesi imkansız ideallerle vakit geçirilmemelidir. Hele de önünüzde İstanbul gibi hemen hiçbir hizmetin doğru dürüst işlemediği ve bugüne kadar haddinden fazla hırpalanmış bir şehir duruyorsa.

Artık hemen herkes İstanbul'un bir "canavar" olduğuna ikna olmuş durumda. Bu son derece kalabalık şehire hizmet yetiştirebilmek neredeyse imkansız hale gelmiş. Dolayısıyla, her alanda hizmet bekleyen bu "canavar"a ilişkin "hayaller beslemek"ten söz edilebilir mi? Yapılacak iş "hayaller"i filan bir kenara bırakıp "eloğlu"nun yüzyıl önce gerçekleştirdiği altyapıya girişmek değil mi?

Biliyorsunuz, İstanbul Belediye Başkanı Kadir Topbaş, bugüne kadar telaffuz edilmeyen bir "hayal"i gerçekleştirmeye yöneldi son günlerde. Projenin adı da ilginç: "Yedi tepeye yedi tünel". Şaşırtıcı bir çıkış doğrusu; bugüne kadar hiç mi hiç lafı edilmeyen bir proje. Tek yönde 68 çift yönde 120 kilometreyi aşan ve (bugün için) 2-2,5 milyar dolar maliyet biçilen bir proje. Topbaş, "Bunlar asrın vizyon projeleridir" diyor.

Peki bu tüneller niçin açılacak? Mesela, "Taksim-Atatürk Havaalanı arasındaki mesafeyi otomobille 15 dakikaya indirmek için" deniyor. İyi ama, bu tünelleri kullanacak arabalar -ömürlerini tünel içinde geçirmeyeceğine göre!- burunlarını hiç mi dışarıya çıkartmayacak? Burunlarını çıkarttıkları yer de "tünel" değil; orada peşpeşe bekleyen arabalar yok mu zaten? Yollardaki trafik akışı normal olsa Taksim-Havaalanı arası otomobille zaten 15 dakika değil mi? (Tünele giren arabaları bir daha geri dönüş imkanı vermemek üzere Bolu'da yeryüzüne çıkarabiliyorsanız, o zaman laf yok, o zaman bunun adı gerçekten "vizyon"dur!)

Ulaşım işi ile uğraşan hocalar bir araya gelmiş, metro maliyeti tünel maliyetinin iki üç katı olsa da kalıcı bir çözüm olarak ilkinin tercih edilmesinin zorunlu olduğunu açıklıyor. "Metroda yüzde 4 eğimi geçemiyorsanız" diyen Topbaş ise projesinde ısrarlı. Ulaşım konusunda hoca değilim ama ben de şunu anlamıyorum doğrusu: "Eloğlu" yüzde 4'den çok fazla eğim üzerinde (tabii ki üstten) vızır vızır çalışan hafif metrolarıyla ulaşımın keyfini çıkarabilirken, bizim yedi tepe niçin hâlâ sorun oluyor?

Demek ki şehir yönetimi de "fazla hayal" kaldırmıyor...

Geri dön

Yazdır

Yukarı