Stratejik boks maçı

Bir Konya konuşmamda, stratejik düşünemeyenlerin uygun taktikler de geliştiremeyeceklerini anlatmaya çalışırken, İttifak Holding Yönetim Kurulu Başkanı Seyyit Mehmet Buğa Bey söz alarak, son derece stratejik bir boks maçı anlattı. İmam Hatip yıllarından okul arkadaşları Mehmet Elmalı (sonradan Lâdik Belediye Başkanı), Türkiye Boks Şampiyonası'nda kilosunda birinci olmuş. Ertesi yıl ise yarı finale kadar çıkmış; rakibini yenmiş fakat son rauntta kaşı açılmış. Ertesi gün final maçı var ve kaşı ilk iki rauntta açılacak olursa hükmen yenik sayılacak.

Mehmet'in içi içini yiyor; Konya'ya nasıl dönecektir? Şampiyonluğunu bir yıl bile koruyamamış diyecekler! Rakibi hafif bir yumruk sallasa, kaş mutlaka açılır.

Bu düşüncenin verdiği rahatsızlık içinde kıvranırken, tecrübeli antrenörü onu yatıştırmış. "Sen şimdi git iyi bir uyku çek. Kaşını hiç düşünme, ben o işi halledeceğim." Bunu o kadar inandırıcı bir tarzda söylemiş ki, Mehmet rahatlamış, gidip güzel bir uyku çekmiş. Fakat ertesi gün maç saati yaklaştıkça heyecanı artmaya başlamış.

Hocası maça 15 dakika kala hâlâ nasıl bir taktik uygulayacağını söylememiş. İsimler anons edilince hocası hemen herkesi soyunma odasından çıkarmış, Mehmet'le baş başa kalmış. Bantlı kaşı açmış, pudralayıp silmiş, pudralayıp silmiş, ta ki uzaktan yara filan belli olmayıncaya kadar. Sonra öteki kaşın üzerine yeni bir bant yapıştırmış. Ya Allah deyip ringe fırlamış Mehmet. Rakibi bantlı (sağlam) kaşa yumruk sallamaya başlamış; bir vurmuş, iki vurmuş, kaş açılmamış. Sürekli o kaşa çalıştığı için de açık vermiş ve Mehmet'ten öyle bir kroşe yemiş ki kendini yerde bulmuş.

Maçtan sonra yenildiğine değil, kaşın niçin açılmadığına hayıflanan boksör, iyice yaklaşınca yaralı kaşı fark etmiş, fakat tabii ki atı alan Üsküdar'ı geçmiş.

Cihan padişahı Fatih Sultan Mehmet'i kovan şeyh

Rivayet edilir ki, Fetih 'İstanbul'unun büyük velîlerinden Ebu-l Vefâ Hazretleri, kendisine bağlanmak isteyen Fatih'i reddeder. Sultan, kendisini ziyaret için haber gönderip destur talep ettiğinde, Ebu-l Vefâ Hazretleri der ki :

"Hünkârıma selam ve saygılarımı arzedin, gelmesin, müsait değilim."

Fâtih "Ben gideceğim. Öyle arzu ediyorum, içim daralıyor" der.

Ve gidiyor padişah. Fakat Hoca Efendi camiyi kilitliyor ve padişahı içeriye almıyor. İstanbul'u fetheden büyük kumandan, birkaç saat dolaştıktan sonra tıpış tıpış sarayına geri dönüyor. Tabii şeyhin etrafındakiler, müridân, o günün gençleri şok olmuşlardır. Cihan padişahına nasıl böyle bir muamele yapılabilir? Ve niçin yapılır? Diyor ki Hoca Efendi: "Benim onun gibi mürîde ihtiyacım yok. Bakın sizler varsınız. O şimdi gelirse buranın tadını alır, buradan çıkmaz, o zaman devleti kim idare edecek?"

Devleti idare edecek insanlar öyle kolay yetişmiyor. Dolayısıyla bir cemiyette hem Ebu-l Vefâ Hazretleri olacak, hem Sultan Fâtih. Cemiyette bütün bunların birbirini tamamlaması ve her ferdin mümkün olduğu kadar iç dünyasıyla dış dünyasını dengeli hale getirmesi lâzım. Bu kimi insanlarda daha çok şiir, edebiyat ağırlıklı olarak, kimisinde tasavvuf ve diğer vasıtalarla gerçekleşir. Aslında bunların hepsi birbirini tamamlar ve neticede bizi hakikate götüren birer köprü haline gelirler.

Problemden kaçmak yerine onunla boğuşun

Japonya sahillerinde bol balık tutmak mümkün olmadığından, balıkçılar Japon nüfusu doyurabilmek için büyük tekneler yaptırıp uzaklara açıldılar. Tabii, balık için uzaklara gidildikçe, geri dönülmesi de daha çok vakit almaya başladı.

Dönüş bir iki günden uzarsa, tutulan balıkların da tazeliği kayboluyordu. Japonlar bayat balığın lezzetini sevmediler. Bu problemi çözebilmek için balıkçılar teknelerine soğuk hava depoları kurdular. Böylece istedikleri kadar uzağa gidip, tuttuklarını da soğuk hava deposunda dondurulmuş olarak saklayabileceklerdi.

Ancak Japon halkı taze ile donmuş balığın lezzet farkını da hissedebiliyor ve donmuş olanlara fazla para ödemek istemiyordu. Balıkçılar bu defa teknelerine balık akvaryumları yaptırdılar. Balıklar içeride biraz fazla sıkışacaklardı, hatta birbirlerine çarpa çarpa biraz da aptallaşacaklardı, ama yine de canlı kalabileceklerdi. Japon halkı canlı olmasına rağmen bu balıkların da lezzet farkını hissetmekte gecikmedi. Hareketsiz, uyuşmuş vaziyette günlerce yol gelen balığın, canlı, diri, hareketli taze balığa göre lezzeti yine de etkilenmişti. Balıkçılar nasıl olacak da Japonya'ya taze lezzetli balığı getirebileceklerdi?

Ne yaptılar biliyor musunuz? Balıkları yine teknelerindeki akvaryumlarda tuttular, ancak içine küçük bir de köpekbalığı attılar. Birkaç balık, köpekbalığı tarafından yutuluyor, ama geride kalanlar son derece hareketli ve taze kalabiliyordu.

Problemlerden uzaklaşmaktansa içine atlamak, boğuşmak ve onları beraberce yenmek gerekir. Problemleriniz çok ve çeşitli olabilir. Ümitsiz veya karamsar olmayın. Problemleri ve sebeplerini tanıyın, onları organize edin. Kararlı olun, daha çok bilgi ve akıl desteği ile onlarla savaşın.

Beyninize bir köpekbalığı atın ve çözümdeki mutluluğa nasıl ulaşabileceğinizi o zaman görün.

Bir elin nesi var?

Çayırkuşu, filin yolu üzerindeki bir devekuşu yumurtasını yuva edinmiş ve içine yumurtlamış. Fil, su içmeye giderken, çayırkuşunun yuvasını çiğnemiş, yumurtalarını ezip yavrularını öldürmüş. Çayırkuşu acı içinde kanatlanıp filin başına konmuş ve: "Ey hükümdar, senin komşun olduğum halde, niçin yumurtalarımı ezip yavrularımı öldürürsün? Beni küçük ve hor gördüğün için mi yaptın bunu?"

Fil aldırmamış: 'Ha şunu bileydin!' diyerek terslemiş. Çayırkuşu keder içinde BKM'ye (Birleşmiş Kuşlar Meclisi) varıp, başından geçenleri bir bir anlatmış.

Kuşlar: "Bizim çapımızdaki yaratıklar file ne yapabilir ki?" demişler.

Çayırkuşu, saksağanlarla kargalara dönüp: "Beraber olup filin gözlerini oyabilirsiniz. Gerisini ben hallederim" demiş.

Saksağanlarla kargalar filin başına üşüşüp gözlerini oyuncaya kadar gagalamışlar. Gözleri artık görmeyen fil, bulunduğu yerden uzaklaşamaz olmuş. Ancak yakınında bulabildiği şeylerle karnını doyurabiliyormuş.

Çayırkuşu bu sefer kurbağalı göle gitmiş ve başından geçenleri naklederek kurbağalardan yardım istemiş. Onlar da tıpkı kuşlar gibi, 'Filin azameti karşısında bizim ne yardımımız olabilir? Onun gücünü nasıl dengeleyebiliriz ki?' demişler.

Çayırkuşu, arzu varsa yol bulunur diyerek, onları uçurumun başında durup vıraklamaya davet etmiş.

Fil, kurbağaların sesini duyunca o tarafa yönelmiş ve tabiatıyla uçuruma yuvarlanıp parçalanmış!

Ölçü ve yenilenme

Bir bilgeye sormuşlar:

- Efendim, dünyada en çok kimi seversiniz?

- Terzimi severim, diye cevap vermiş.

Soruyu soranlar şaşırmış:

- Aman üstat, dünyada sevecek o kadar çok kimse varken terzi de kim oluyor? O da nereden çıktı?

Bilge:

- Evet dostlarım, ben terzimi severim. Çünkü ona her gittiğimde, ölçümü yeniden alır. Diğerleri öyle değil. Bir kez hakkımda karar verdiler mi, ölünceye kadar beni hep aynı gözle görürler.

Geri dön

Yazdır

Yukarı