Mart tezkeresinin reddedilmesi Türkiye'nin önüne sunulmuş bir imkan, hükümetin için de içinde birden fazla politik açılımlar barındıran bir fırsatlar demetiydi. Daha tezkerenin reddedildiği sabah, bu fırsatların ve imkanların meyveleri toplanmaya başlanmıştı. Avrupa Birliği'nden Ortadoğu'ya kadar bütün uluslar arası mahfillerde Türkiye adına yüz ağartıcı bir tablo ortaya çıkmıştı.

Türkiye sivil toplumu irili ufaklı bütün unsurlarıyla, her kesimden, her fikirden insanlarıyla; herhangi bir başka amaç güdülmeksizin o tezkereye karşı çıktılar. Yani, Amerika Birleşik Devletleri'nin Irak'ı işgaline destek verecek bir kararın alınmasına; Türkiye topraklarının bu ülke askerlerine açılmasına karşı çıktılar. Benzerine hiç rastlanmamış ve belki de bir daha rastlanamayacak tarihi bir dayanışma örneği ortaya konuldu. Meclis'in önünde demokratik bir seçim imkanı bulunuyordu. İsterse tezkereyi kabul edebilir, topraklarını 60 bin Amerikan askerine açabilirdi. Bunun için de birçok ulusal ve uluslar arası gerekçeyi alt alta sıralayabilirdi. O günlerde sık sık tekrarlandığı gibi; tezkere reddedilecek olursa Türkiye'nin ekonomik açıdan batacağı, finansal göstergelerin zapt edilemez bir seyir izleyeceği; yani ülkenin batacağı ileri sürülebilirdi.

Ama böyle olmadı, bu gerekçeler galip gelmedi, zaten sonra da ekonomi batmadı. Türkiye Büyük Millet Meclisi, elindeki demokratik seçeneği demokrasinin ruhuna uygun bir paylaşımla kullanmayı tercih etti. Yani, sadece devletin değil toplumun sesine de kulak verdi. Sokağın sesine, meydanın sesine, tek tek insanların sesini ruhunda hissetti.

O güne kadar bir teorik demokrasi görüntüsü veren Türkiye, o anda gerçek bir demokrasiye adım attı. "Sivil toplum", ilk kez sahip olduğu güçle bir siyasal karara iştirak etti. Kararı etkiledi ve ülkenin kaderini, insanlığın geleceğini etkileyecek bir adımı engellemeyi başardı.

En az tezkerenin reddedilmesi kadar bu da önemliydi. Farklı renklerin, farklı seslerin aynı hedef etrafında toplanması Türkiye'nin bir kazanımıydı. Bugün ne olursa olsun bu kazanım demokrasinin ve toplumsal dayanışmanın hanesine yazılmış ve silinemeyecek bir değer olacaktır. 1 Mart tezkeresi süreci, insanların aynı hedef etrafında birleştikleri takdirde neleri yapabilecekleri ve siyasetle nasıl pozitif ortaklık kurabileceklerine referans teşkil edebilecek başarıyla sonuçlanmış bir sosyolojik deneydir.

Bugün aynı Meclis'in, Türkiye Cumhuriyeti'nin Irak'a asker gönderme yolunu açan bir karar almışken Mart tezkeresini hatırlamanın nostaljik bir tad almaktan öte anlamı vardır.

O gün 100'e yakın üyesiyle ABD askerlerine Türkiye topraklarını kapatan Ak Parti grubu, şimdi neredeyse oybirliğiyle Türkiye askerlerini Irak topraklarına göndererek şüphesiz bir çelişkiyi onaylamaktadır. Top teknik olarak hükümettedir; yani, istenirse hala Irak'a asker göndermemek bir seçenek olarak ihtimal dahilindedir. Ancak, Meclis'in yetkisini omuzlayan hükümetin bu saatten sonra geri dönebilmesinin bir hayli güç olduğunu da kabul etmek lazımdır.

Geçek şu ki, hükümetin elinde toplumun çoğunluluğunun kullanılmasını istemediği bir yetki vardır. Bu ateşten top Irak topraklarına bırakılacak olursa hem siyasal hem de toplumsal muhalefet aktif hale gelecektir.

Mart ayında kenetlenen sivil toplum unsurları bundan sonra Irak politikasının yakından takipçisi olacaklardır. Takip artık herkesin görevidir. Ak Parti grubu hatta hükümet bile elindeki bu yetkinin kullanımını dikkatle takip etmek zorundadır.

Tezkere gerekçesinde de yazıldığı gibi Irak'a ser gönderme kararı içinde bazı riskler barındırmaktadır. Riskin ortaya çıkma ihtimali belirdiğinde önlem almak şarttır. Yanlış hesap için Bağdat'a ulaşmayı beklemenin anlamı yoktur.

MUSTAFA KARAALİOĞLU

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu