İsmail Tongar'ın “Kabe'yi İlk Gördüğümde” adlı kitabında Yazar Senai Demirci, Kabe anılarını anlatıyor. Demirci, “Ben şimdiye kadar buraya neden gelmedim diye içimden geçirdim. Çünkü benden önce bir sofra kurulmuş, benden önce var olan bir bayram yeri var. Hatırlıyorum, muhtemelen beni bebekken birisi burada omzunda dolaştırdı, diye düşündüm. İhtimal, ruhlarımız daha önce tavaf ediyor. Beni ilk vuran ve çarpan buydu. Sonra Kâbe'nin ne kadar sade ve ne kadar azametli olduğunu gördüm. O sadelik içindeki azamet, Kur'ân'ın da bir fotoğrafıdır” diyor.
Haccın başlanıp bitirilmeyen hayata işleyen bir ibadet olduğunu anlatan Demirci, “Hac, başlanıp bitirilen bir ibadet değildir. Hac, başlanıp devam ettirilen bir ibadettir. Bizim haccımız namazdaki iftitah tekbirine, namaza girişimize benzer. O yüzden hacdaydım demek doğru değildir. Hala hacdayız, çünkü orada hayatımızın ana kodlarını alıyoruz” şeklinde konuştu.
Kabe'de tavaf esnasında insanların “kaybolursun” diye kendisini korkuttuğunu fakat sonrasında kaybolunacak bir yer olmadığını söyleyen Demirci, hacı adaylarına şu tavsiyelerde bulundu: “Kaybolursun, ezilirsin” diye gözümüzü korkutmuşlar. Aslında bunların hepsi efsane. İlk tavafta acemilik olduğundan insanlar birbirinden ayrılmamaya çalışıyor. Benim tavsiyem, ilk tecrübeden sonra lütfen Kâbe ile yalnız kalın. Orası kaybolunacak bir yer değil. Aklınız yerinizdeyse ve âmâ değilseniz bir yer belirlersiniz ve belirlediğiniz vakitte orada buluşursunuz. Bu kadar basit.”
Batı'nın böyle bir birlikteliği kıskandığını ifade eden Demirci, “Batı'nın silahlı güçleri çok, teknolojileri gelişmiş ama ümmet ruhları yok. Onlara 500 yıllık avans versek ve 500 yıl sonra Minnesota'da, New York'ta ya da herhangi bir yerde bir tane hac gerçekleştirin desek; bu kadar çok sayıda, bu kadar farklı kültürden, bu kadar farklı milletten, bu kadar farklı coğrafyadan, bu kadar zahmete rağmen, bu kadar gönüllü ve bu kadar uzun süre sorunsuz, kavga etmeden bir arada duracak bir tane performans gösteremezler! Kahrolası ırkçılığın, kahrolası ayrımcılığın, faşizmin başımıza bela edilmiş Türkçülüğün ve Kürtçülüğün hepsinin orada eridiğini ve çözüldüğünü görürsünüz” diyor. Demirci, “İnsanlar burada kardeşken, neden dışarıda kavga var?” diye düşünürsünüz” cümlesinin altını çiziyor.
