80 darbesi sonrası genel sıkıyönetim ilan edilmiş, partiler, sendikalar kapatılmış, insan hakları askıya alınmıştı. İslamcı hareket de bu ortamdan payını aldı. Gençlerin bir kısmı cezaevine girdi, bir kısmı yurt dışına gitmek zorunda kaldı. İslamcılar kabuklarına çekildi ve kendi içlerine dönerek yeni baştan okumalar yapmayı tercih etti. 1980’lerin ikinci yarısına doğru ise her şehirde yavaş yavaş bir kitabevi, bir dernek, bir çay ocağı çevresinde bir araya gelen topluluklar oluşmaya başlıyordu. İnsanlar nefes almak istiyor, inandıkları gibi yaşamak en temel gereksinimlerinden birini oluşturuyor, bu arzuyla benzerler birbirini çekiyordu. Bu şartlar altında, çoğunluğu İzmir’de üniversite okumaya gelen, İslami hassasiyetleri paylaşan gençler arasında kendiliğinden bir dostluk, bir arkadaşlık doğmaya başladı. Herhangi bir cemaat, vakıf veya yapı altında olmadan, tamamen bağımsız bir grup oluştu. İçinde tasavvuf ehli de vardı, tasavvufu reddeden de, milliyetçi muhafazakarı da, Refah partilisi de, MTTB’lisi de. Fakat bu gençler zıt meşreplerine karşın, aynı evlerde kalabiliyordu. Çünkü onlar din kardeşliğini öncelemiş, oturup konuşmanın, tartışmanın, diyaloğun, bir arada iş yapabilmenin formülünü bulmuşlardı. Zamanla kendilerine bir isim de verdiler: “Müslüman Gençlik”
