Son olaylar bizim öz kimliğimizi, dolaysıyla insanlığınızı unuttuğumuzu ortaya koymaktadır. Bundan dolayı hafızamızı yeniden yoklamak, unuttuğumuz değerleri yeniden anımsamak için ana hatlarıyla Kürtlerle ilgili uzak ve yakın tarihimizi gözden geçirelim.
Kürt kardeşlerimiz kimdir? Realitede Kürtler Müslüman dünyasının masum, saygılı ve hamiyetperver insanlarıdır. Tarih boyunca da bu böyle olmuştur. Câban el-Kurdî adında bir erkek ve Zozan isminde bir kadının Ashabtan olması Kürtlerin erken dönemde Müslüman olduklarını ortaya koymaktadır.
Tufan esnasında Allah'ın Hz. Nuh'a “De ki, Allah'ım beni mübarek bir yere konuk et. Sen konuklayanların en hayırlısısın” (Mü'minûn, 23/28) diye duada bulunmasını istemesi ve Hz. Nuh'un gemisinin ister Ararat ister Cudi olsun Kürtlerin coğrafyasına inmesi bu yörenin Allah indinde mübarek ve mümbit bir iklim olduğuna işaret etmektedir. Tarih de bu hakikati tescil etmeye kafi bir referanstır. Bu mıntıka İslam tarihi boyunca barış ve esenlik yurdu olmuş gerek ilim, gerek İslam'ın muhafazası, selamet ve esenliği bakımından en fazla hamiyet ve gayret bu yöre insanları tarafından ortaya konulmuştur. İbn Salah Şehrizûrî gibi büyük ulema ve otorite, El-Hazrecî'nin Eyyubileri anlatan eserinin ismi Târihu Devleti'l-Ekrâd (Kürd Devletinin Tarihi) ismini taşıması Selahaddin Eyyubi gibi büyük komutanların bu mıntıkada yetiştiğini göstermektedir. Nihayet Yavuz Sultan Selim'e atfedilen bir sözde annesi “Oğlum bu kadar yerleri feth ediyorsun, bunları nasıl idare edeceksin” diye sorduğunda o da şöyle cevap vermiştir: “Feth ettiğim yerleri cengâver Kürtlerden bir sur yapar ve korurum” diye cevap vermiştir. Bugün Çorum, Çiçek Dağı (Kırıkkale), Konya ve Kırşehir'de yoğun bulunan Kürt nüfusu, bu dönemlerde Osmanlı sınırlarını Bizans'a karşı koruyan cengâver serhat boyu Kürtlerin ahfadıdır. Bu Kürtlerin Türk ve Müslümanlara karşı sadakatini ortaya koymaktadır.
Yine Erzurum kongresinde, İstiklal mücadelesinin Türk ve Kürtlerin birlikte yürüttükleri bir mücadele olduğu, İslam memleketlerinin düşman çizmeleri altında kalmaması için toplu mücadele yürütmüşlerdir. Kurtuluş Savaşında vatanın her parçasından, Doğu-Batı her yöresinden insanların bu mücadeleye iştirak ettiğini şahitlerin makberlerindeki kitabelerden okumak mümkündür. Bu kongrenin
1. Maddesinde, “Bütün Müslüman unsurlar (Kürt-Türk) birbirine karşı fedakârlık hissi ile dolu, ırkî ve sosyal durumlarına riayet eden öz kardeşlerdir” denilmektedir. Nitekim Kürtler doğuyu işgal eden Fransız ve İngilizlere karşı topyekun birleşerek Güneyde Urfa, Antep, Maraş ve Mardin ileri ile Doğuda Kars, Erzurum, Ağrı, Van, Muş ve Bitlis'te düşmanlara karşı vatanı müdafaa etmiş ve bu güçleri buradan atmışlardır.
Amasya Tamiminde Mustafa Kemal Paşa başkanlığında (Rafet Bele, Rauf Orbay, Ali Fuat Paşa, Kazım Karabekir ve Cemal Paşa) Mukaddes İttifak dedikleri genelgede Türk-Kürt halklarının birlikteliğini vurgulanmış ve 2 nolu protokolde, Devlet-i Osmaniye'nin tasavvur ve kabul edilen hududunun Türk ve Kürtlerin meskun olan araziyi ihtiva eylediği bu protokole göre vatan, Türklerden ve Kürtlerden meydana geliyor, denilmektedir. Yine 4 Eylül 1919 Sivas kongresi beyannamesinin sonuç bildirisinin 1. maddesinde, “Kürtler ve Türkler birbirlerinin ırksal ve sosyal haklarına saygılıdır” bunlar, “Öz kardeş olarak nitelendirilirler” denilmektedir. İstiklal savaşının sonunda da yapılan Lozan Barış görüşmelerinde İtilaf Devletleri Doğu'yu Kürt unsurundan dolayı istiklaline kavuşmayı müzakere ederken Kürt aşiret reisleri ve ağaları, Kürt halkları adına Lozan'a telgraflar çekmiş ve vatan birliğinden ayrılmak istemediklerini ifade etmişlerdir.
