Turnuvanın başlamasıyla beraber çok açık şekilde görüldü ki milli takımımız hem fiziksel hem de mental olarak yetersiz kaldı. Bu iki faktörden biri iyi olsa diğerini de yukarı çekerdi. Hırvatistan karşısında aldığımız mağlubiyet, yenilgiden de öte oyun olarak ezilmemiz özgüvenimizi iyice yerle bir etmiş. Rakip Hırvatisan'dan da güçlü olan İspanya olunca, bu özgüven eksikliği iyice belirgin bir hal aldı dün. Oyunun başlangıcındaki görüntü ve futbolcularımızın vücut dili rakibe çok aşağıdan bakar gibiydi.

Teknik anlamda takımımız adına konuşulacak pek bir şey yok. Stoper zaafımız, fiziksel eksikliğimiz, ne savunmada ne de hücumda organize olabilmemiz bizi şu anki duruma getiren faktörler. İki maçta, toplam 180 dakikada ortaya koyduğumuz hiçbir şey olmadı. Hırvatistan yenilgisi bizi şok etkisiyle uyandırdı, İspanya da ayağa kalkmamıza izin vermedi.

Milli takımı desteklerken her birimizin de kendine özeleştiri yapmamız gerekir: Beklentilerimizi fazla yukarıda tutmuşuz. Beklentinin haddinden çok olması eleştirilerin insaf düzeyini biraz aşağı çekiyor gibi. Dün, taraftarımızın, Fransa'da ve o tribünde olma sebebi olan futbolcularımıza verdiği tepkinin anlaşılır bir yanı yoktu. Memleketten çıkıp en büyük kariyeri yapmış Arda Turan'a bizim tribün tepki gösterirken, İspanyollar'ın sahip çıkması spor kültürümüz adına mahcubiyet sebebiydi.

Turnuvanın yeni formatı bizim bile hala umutlarımızın devam etmesine sebep. Günlük performanslar böyle kısa süreli turnuvalarda çok belirleyicidir. Çek Cumhuriyeti karşısında bir galibiyet hala bir şeyler değiştirebilir, yeter ki milli takım psikolojik olarak ayağa kalksın.