Birçok futbolsever gibi ben de şu meşhur “ kravatlı-eşofmanlı” geriliminde gönlü eşofmanlılardan yana olanlardandım. Hiç değilse, çimenin kokusunu, topla temasın hazzını ve oyunun ruhunu bildikleri için, futbolla ilişkileri “cemiyet hayatında arz-ı endam etmek” kabilinden paydaşlara nazaran sahadan gelen adamları öncelerdim. Oyunun yönetiminde de rol ve sorumluluk almalarıydı gönlümden geçen. Ama olmuyor… Kabul edelim ki oyunun içinden gelenlerin neredeyse hiçbiri onu sevk ve idare edecek ne cesarete ne donanıma ne de sevdaya sahipler. Şikâyetten öteye geçen hiçbir yol haritası ortaya koymadıkları gibi zaman zaman keçiboynuzu misali söyledikleri hakikatleri savunacak iradeleri de yok. Kavgaları prensip değil menfaat, pozisyonları hakikat değil konfor merkezli… Daha acısı zannedildiği gibi içlerinden geldikleri camiaları falan da önemsedikleri yok; haylaz oğlanların başları sıkışınca sığınabilecekleri bir “baba evi” kulüpler de onlar için… En son ne zaman bir teknik direktörün kendi canı yanmadan hakem sorunlarında şikâyet ettiğini gördük? En son ne zaman bir teknik adamın Türkiye’de altyapı meselesine dair samimi ıstırabını dinledik? Onu da geçtim “mahallenin delisi “ Yılmaz Vural dışında oyunculuk veya teknik direktörlük hikayelerini samimi bir dil ve öz eleştiri ile anlatan bir kitap hadi onu hak getire bir röportaj okuduk mu ? Bütün bunların cevapları, “Türk futbolu neden aslında oyunu sevmeyip hasbelkader içinde olan adamların elinde ?” sorusunun da cevabı aslında. Türk futbolu, kravatlılara hatta sadece işadamı olanlara değil, politikacı olanlara da mecbur, çünkü oyunun asıl sahibi olması gerekenlerin gerçek anlamda topa girmeye ve oynamaya niyetleri yok. Onlar oynuyormuş gibi yapıp kahraman kalmanın yollarını aradıkça oyunu “ithal unsurlar” yönetmeye devam edecek. Ta ki gerçekten ithal bir sermaye gelip “topu satın alıyorum” diyene kadar…